متظاهر p1

خب تصمیم گرفتم که رمان ~متظاهر~ رو بنویسم (با اینکه اصلا استعداد ندارم ولی خب) امیدوارم ؛ فقط امید وارم که خوشتون بیاد ژانر: رمانیک ، درام 🪐

کودکی... بیشتر مردم وقتی کلمه کودکی رو میشنون یاد بستنی قیفی توی دستشون میوفتن که تو بغل باباهاشون دارن میخورن ؛ اما من یاد غروب هایی که فقط به انتظار دیدنش اونم برای یک بار، میوفتم.

اما هیچ وقت این موضوع رو بکسی نگفتم ، چون انها در مقابل میپرسیدند:در کودکی؟هه .فکنم از کودکی قاشق بودی . نه؟ و قاعدتا منم نمیتوستم بگم ^نه من فقط میخواستم یک بار ببینمش و بفهمم واقعا همون قدری که تمام فامیل می گویند من شیبه اونم؟....^ شبیه پدرم؟...

هر سال که میگذشت بیشتر وارد دنیای بزرگتر ها میشدم ، وارد دنیایی که ارزویش را داشتم ، هر روزِ من فقط صرف ارزو کردن برای ^بزرگ شدن^ میگذشت .... اما حالا چه؟ چه شد؟ بزرگ شدم و خاکستری . بزرگ شدم و زخمی . نکنه کلا زندگی قراره همیشه اینقدر تاریک و توخالی باشه؟ اگه باشه میتونم تغییرش بدم؟

هیچ وقت نمیتونستم حرفامو بزنم چون توی پیش‌دبستانی و مهد کودک هیچ دوستی نداشتم ، مادرم هم دچار افسردگی بود و از اونجا شروع شد که با خودم حرف میزدم. وقتی خودم یادش میوفتم خندم میگیره ، برای عروسکام اسم می زاشتم و ساعت ها درباره همهچی باهاشو حرف/غر میزدم ، تا اینکه وارد کاس چهارم شدم . دوران بلوغم شروع شده بود ک,رونا اومده بود . از دنیا دور بودم و تازه سرو کله ی اون پیدا شد..‌‌ موقعی اومد که یادش در پوشه های خاک خورده ی ذهنم ، در گوشه ای پرت ، بود.......