فلسفه لذت و رنج

فلسفه های متعددی درباره لذت و رنج انسان در تاریخ مطرح شده ؛ در این پست ما میخواهیم جایگاه و هدف این دو را بیابیم.

وقتی صحبت از رنج و لذت می شود در ذهن اکثر انسان ها یک دسته بندی و یک تضاد خیر و شر صورت میگیرد که لذت را خیر و زجر را شر میدانند...درست مانند روز و شب که هنجار ها و نماد های جامعه که روز را سمبل خوبی و زندگی و شب را نماد بدی و شوم میبینند

ولی در واقع چنین مرزی وجود ندارد و هر کدام از این تضاد های ذهنی پیش از هر چیزی مکمل هم هستن...تضاد به خیر و شر ختم نمیشود... در واقع چه رنج و چه لذت میتوانند هر دو در ساید خیر و هر دو در ساید شر باشند انتقام و شکم پرستی و تمام گناهان کبیره لذت بخش هستن و لذت طعمه است ؛زجر و رنج کشیدن آنقدر دردناک هست که روح انسان را میشکند و شاید کاری کند که باز هم به انتقام ختم شود...در این شرایط هر دو در جهت شر خدمت میکنند لذت به خاطر طمع لذت بیشتر و رنج به خاطر جبران آسیبی که دیده به واسطه انتقام

ولی آیا تمام پیشرفت های بشر به لطف این دو نبود؟ انسان به شکل ذاتی دوست دارد و زجر کشیدن و رنج فرار کند و به لذت دست یابد...این همان تنبلی هست چیزی که پس از ایجاد شدن شرایط بقا در انسان های هزاران سال قبل باعث شد دنبال چیز هایی بروند که به هر کار آنها سهولت ببخشد...تا به عصر نوین رسیدیم عصری که مردم نه به خاطر کمبود مواد غذایی و ناکام بودن در پیدا کردن آن میمیرند بلکه به خاطر زیاده روی کردن در خودن انواع تغذیه ها و کم تحرکی! و نکته جالب تر این هستش که حتی دیگر لذت هم نمیبرند و اصلا به این فکر نمیکنند از چه زجر هایی نسل های هزاران سال پیششان فرار کردند تا به اینجا جهان رسیده ولی جدا از اینها...این پیشرفت به لطف در کنار هم بودن رنج و لذت است...

پس بهتر است ما رنج و لذت را یک وسیله برای خود در نظر بگیریم...در جهان امروز ما از این ها برای پیشرفت فردی خود استفاده میکنیم... کسی که بار ها زجر خیانت را کشیده انسان محتاط تری میشه ، کسی که بار ها شکست خورده دیگر زجر شکست را حساس نمیکنه و از شکستش سو استفاده میکنه تا مثل یک هوش مصنوعی نقص های خودش را رفع کند...ولی در مواردی باعث ناامیدی ، عقده میشود که در این شرایط یا به خودت آسیب میزنی یا به دیگران و گزینه رشد فردی را دور میریزی...و این برای لذت هم صدق میکنه اگر همیشه پیروز بشی یک فرد خود شیفته و مغرور میشی که تحمل کوچک ترین زجر را ندارد ، اگر حتی نتونی به گذرا ترین لذت ها هم جواب منفی بدی تبدیل به یک حیوان مطیع غریزه میشی...ولی اگر پیروزی و چیزی که برای خودت لذت تعریف میکنی دست نیافتنی باشه هیچ وقت دست از رشد فردی نمیکشی...