اولین‌های سینمای ایران‌

همه‌چیز از یه سالن تاریک شروع شد... از تصویر دو مرد ساده‌دل روی پرده‌ای بی‌صدا، تا صدای «گلنار» که سکوت رو شکست. از زنی که برای اولین بار جلوی دوربین حرف زد، تا رنگ‌هایی که خیال رو به سینما آوردن. این قصه، قصه‌ی اولین‌هاست. اولین‌هایی که سینمای ایران رو ساختن، و هنوز، توی نور پروژکتور و تاریکی سالن‌ها، نفس می‌کشن...

سال ۱۳۰۹ خورشیدی، تهران. در خیابان لاله‌زار، مردی به نام اوانس اوهانیانس دوربینی به دست گرفت و اولین فیلم بلند داستانی ایران رو ساخت: آبی و رابی فیلمی صامت، سیاه‌وسفید، با الهام از کمدی‌های چاپلین. داستان دو مرد ساده‌دل که تو موقعیت‌های بامزه گیر می‌افتن. این فیلم، نقطه‌ی شروع سینمای داستان‌گو در ایران بود.

سال ۱۳۱۲، فیلمی به نام «دختر لر» اومد و سکوت پرده رو شکست. برای اولین بار، صدای بازیگرها از بلندگوها شنیده شد. و مهم‌تر از همه: روح‌انگیز سامی‌نژاد، اولین زن ایرانی که جلوی دوربین حرف زد. شجاع و جسور، اما بهای حضورش رو با سال‌ها انزوا پرداخت کرد. اون لحظه، فقط یه دیالوگ نبود، یه انقلاب فرهنگی بود.

دهه ۳۰ خورشیدی، زنی به نام شهلا ریاحی تصمیم گرفت پشت دوربین بایسته. فیلم مرجان رو ساخت و شد اولین زن کارگردان در تاریخ سینمای ایران. در دورانی که سینما کاملاً مردانه بود، شهلا راهی رو باز کرد که بعدها خیلی‌ها ادامه دادن. یه قدم بزرگ برای حضور زنان در دنیای تصویر.

سال ۱۲۷۹، تبریز. اولین سالن سینمای ایران افتتاح شد: سینما سولی مردم هنوز نمی‌دونستن تصویر متحرک چیه، اما کنجکاوی بردشون به اون سالن تاریک. جایی که برای اولین بار، تصویر روی پرده زنده شد. بعدها تهران با سینماهای مایاک، ایران و متروپل، به قلب سینمای کشور تبدیل شد.

دهه ۵۰ خورشیدی، تهران میزبان اولین جشنواره جهانی فیلم شد. جشنواره جهانی فیلم تهران تلاشی برای معرفی سینمای ایران به دنیا. فیلم‌سازانی مثل فرخ غفاری، گلستان و رهنما درخشیدن. این جشنواره، سکوی پرتابی شد برای حضور ایران در جشنواره‌های بین‌المللی.

سال ۱۳۳۲، فیلمی به نام گرداب ساخته شد. اولین فیلم رنگی ایرانی. تماشاگرها برای اولین بار، رنگ لباس‌ها، آسمون آبی و دنیای تازه‌ای رو روی پرده دیدن. رنگ‌ها، سینما رو از خاطره به خیال بردن.

سال ۱۹۷۷، فیلم «دایره مینا» ساخته‌ی داریوش مهرجویی، برای اولین بار به اسکار معرفی شد. هرچند نامزد نشد، اما راه باز شد. تا اینکه سال‌ها بعد، اصغر فرهادی با «جدایی نادر از سیمین»، اسکار رو برد. و سینمای ایران صدای خودش رو به دنیا رسوند.

فروردین ۱۳۳۹، فیلم بیم و امید ساخته‌ی گرجی عبادیا، به‌عنوان نخستین فیلم کودک ایرانی روی پرده رفت. داستانی با محوریت یک کودک، که آغازگر راهی تازه در سینمای ایران شد، راهی که بعدها با قصه‌های خیال‌انگیز، رنگ و موسیقی، و شخصیت‌هایی محبوب مثل کلاه‌قرمزی و شهر موش‌ها ادامه یافت.