تاریخچه ی ناشنوایان

زبان اشاره بیش از آن‌که فقط یک روش ارتباطی باشد، دریچه‌ای است به دنیای ناشنوایان و داستان تلاش آن‌ها برای شنیده شدن. از حرکات ساده دست در گذشته تا زبان‌های مدرن امروز، این زبان نشان می‌دهد که ارتباط فراتر از صداست و هر انسانی حق دارد حرفش را بیان کند.

سال‌ها پیش، در دورانی که هیچ زبانی برای ناشنوایان وجود نداشت، کودکی ناشنوا در یک روستای کوچک زندگی می‌کرد. او هر روز تلاش می‌کرد با خانواده‌اش ارتباط برقرار کند، اما تنها چیزی که داشت چند حرکت ساده‌ ی دست و نگاه‌های پر از سؤال بود. بیشتر اوقات، دیگران حرف‌ هایش را نمی‌فهمیدند و او در سکوت و تنهایی روزگار می‌گذراند.

با گذشت زمان، آدم‌ها در جاهای مختلف دنیا کم‌کم متوجه شدند که این حرکات می‌توانند به یک زبان واقعی تبدیل شوند. در قرن هجدهم، مردی به نام شارل-میشل د لِپه در فرانسه این موضوع را جدی گرفت. او مدرسه‌ای برای ناشنوایان ساخت و برای نخستین‌بار یک زبان اشاره استاندارد ایجاد کرد. حالا کودکان ناشنوا می‌توانستند حرف‌هایشان را "با دست‌هایشان" بیان کنند و شنیده شوند.

این موج به آمریکا رسید. توماس گالودت و لورن کلرک اولین مدرسه ناشنوایان آمریکا را تأسیس کردند و دنیای تازه‌ای برای هزاران ناشنوا گشودند. اما راه آسان نبود. در سال ۱۸۸۰، در یک گردهمایی جهانی به نام کنگره میلان، تصمیم گرفتند زبان اشاره را کنار بگذارند و فقط لب‌خوانی آموزش دهند. زبان اشاره به حاشیه رانده شد، ولی ناشنوایان آن را پنهانی حفظ کردند، چون می‌دانستند این زبان بخشی از هویتشان است.

سال‌ها گذشت تا در قرن بیستم، جنبش‌های حقوق مدنی باعث شدند زبان اشاره دوباره به رسمیت شناخته شود. امروز، همان کودکی که روزی در سکوت زندگی می‌کرد، اگر زنده بود، می‌توانست با کمک زبان اشاره، اپلیکیشن‌های ترجمه و حتی تماس‌های تصویری، آزادانه با جهان حرف بزند.اگر زنده بود دیگر از اینکه افراد او را کند ذهن بدانند رنج نمی‌برد زیرا این باور غلط برداشته شده بود.