مغز شما در اتاق سکوت چه بلایی سرش می‌آید؟

تصور کنید در فضایی کاملا بی‌صدا قرار گرفته‌اید. دیگر نه صدای ماشین‌ها، نه صحبت آدم‌ها، و نه حتی صدای باد! این تجربه در اتاق‌های آنکوییک (anechoic chambers) اتفاق می‌افتد. اما اگر مدتی طولانی آنجا بمانیم چه می‌شود؟

اولین صداها، صداهای خودمان: بعد از چند دقیقه سکوت مطلق، گوش‌هایتان به صداهای درونی بدن حساس می‌شود. صدای ضربان قلبتان، نفس کشیدن، و حتی جریان خون را خواهید شنید!

مغز شروع به خیال‌بافی می‌کند: وقتی مغز با خلأ صوتی روبرو می‌شود، خودش شروع به ساختن صدا می‌کند. ممکن است زمزمه، ضربه، یا حتی صداهای نامفهوم بشنوید. این‌ها همان توهمات شنیداری هستند!

گیجی و اضطراب: نبود صداهای محیطی می‌تواند باعث اختلال در تعادل شود و حس عجیبی از سردرگمی و اضطراب به شما دست دهد. ممکن است احساس کنید در حال از دست دادن کنترل هستید

مرز واقعیت کمرنگ می‌شود: در سکوت طولانی، تشخیص بین صداهای واقعی و صداهایی که مغزتان ساخته، سخت می‌شود

تأثیر درازمدت :در سکوت بسیار طولانی، درک واقعیت کمرنگ می‌شود. اختلال در خواب و حتی توهمات دیداری هم ممکن است رخ دهد. اما آیا این به معنی دیوانگی دائمی است؟ خیر. این اختلالات بیشتر موقت هستند. مغز پس از بازگشت به محیط عادی، به تدریج به حالت اول بازمی‌گردد. البته، قرار گرفتن طولانی‌مدت در چنین شرایطی برای سلامت روان توصیه نمی‌شود و می‌تواند تجربه‌ای آزاردهنده باشد

گوش هایتان حساسیت بیشتری پیدا می کنند و شروع به شنیدن چیزهایی می کنید که قبلا نشنیده اید. مثلا می توانید صدای ضربان قلبان، حتی صدای شش هایتان که از هوا پر و خالی می شوند و صدای قار و قور بلند شکمتان را بشنوید! اگر نیم ساعت در این اتاق بمانید نمی توانید از روی صندلی بلند شوید