هوا بوی باران می‌داد. آسمان خاکستری بود و حیاط خانه پر از برگ‌های خیس. قطره‌ها بی‌وقفه روی سنگ‌فرش می‌رقصیدند و صدای‌شان مثل موسیقی آرامی فضا را پر کرده بود. لیلا کنار مادرش روی نیمکت چوبی نشسته بود. بخار چای از فنجان‌ها بالا می‌رفت و با نسیم باران روی صورتشان می‌رقصید. لیلا با لحنی کودکانه پرسید: ـ مامان، چرا همیشه می‌گی «زندگی کوتاهه»؟ من حس می‌کنم خیلی طولانیه، مثلا روزای مدرسه تموم نمی‌شن خیلی دیر میگذره و من خسته میشم...
ـ چون تو تازه اول راهی، دخترکم. وقتی به آخر نزدیک بشی، می‌فهمی همه‌چیز مثل برق و باد گذشته. لیلا اخم کوچکی کرد و به قطره‌های باران خیره شد. مادر ادامه داد: ـ ولی زندگی نه کوتاهه و نه بلند، فقط پر از لحظه‌هاست. بعضی‌ها رو حس می‌کنی و بعد ازت می‌رن، بعضی‌ها رو هیچ‌وقت فراموش نمی‌کنی. ـ پس… بعضی‌ها همیشه با ما می‌مونن؟ ـ نه، عزیزم… بعضی‌ها فقط ردشون روی قلبت باقی می‌مونه، و تو باید یاد بگیری باهاش زندگی کنی.
سال‌ها گذشت. حیاط همان بود، باران همان‌طور می‌بارید، اما نیمکت حالا خالی بود. لیلا جوانی شده بود که فنجان چای را روی زانو گرفته بود و همان صداها را گوش می‌داد؛ صدای باران، همان موسیقی قدیمی. مادرش دیگر نبود، اما هر خاطره‌ای، هر بوی باران، هر خنده‌ی کوچک گذشته، زنده بود. لیلا چشم‌هایش را بست و به یاد آورد: وقتی بچه بود، مادر دستش را گرفته بود و زیر باران می‌دوید، می‌خندید و می‌گفت: ـ زندگی همین‌جاست، دخترکم. نه اینجا، نه آن‌جا… فقط در همین لحظه.
لبخندی آرام روی لبش نشست و در دل زمزمه کرد: ـ شاید زندگی همین باشه… پر از آدم‌هایی که می‌آیند، می‌روند و تنها چیزی که باقی می‌ماند، خاطره‌ی لمس‌شدن قلب‌هاست… باران شدیدتر شد و قطره‌ای روی گونه‌اش لغزید. لیلا فهمید که زمان می‌گذرد، آدم‌ها می‌روند، اما چیزی درونش زنده می‌ماند که هیچ‌کس نمی‌تواند از او بگیرد. و همان لحظه، خواننده هم در سکوت به خودش می‌آید و می‌پرسد: چقدر از زندگی ما صرف لمس کردن قلب دیگران و جا گذاشتن رد پای عشق شده، و چقدر صرف نگران شدن از رفتن‌شان؟ پایان
زندگی کوتاه یا طولانی نیست زندگی مجموعه‌ای از لحظه‌هاست، از لمس قلب دیگران، از خنده‌ها و باران‌های کوچک، و از خاطراتی که با خود می‌گذاریم. هر آدمی که وارد زندگی ما می‌شود، ردپایی در قلبمان می‌گذارد؛ بعضی‌ها ماندگار، بعضی‌ها گذرا. پس بیایید هر لحظه را چون قطره‌ای باران، ناپایدار اما ارزشمند، در آغوش بگیریم، و یاد بگیریم با عشق و حضور واقعی زندگی کنیم، پیش از آنکه زمان، فرصت دیدارها و لمس قلب‌ها را از ما بگیرد...
دوست داشتید؟:)
اگر پسندیدی، لایک کن و به سازنده انرژی بده!
خیلیییی زیبا بوود😭❤🩹