من و ی برگ دیگه از تنهاییی

درود من بلاخره با ی برگ دیگه در خدمت شما فکر کنم برگ ⅗باشه اینسری 😁

آیا میشه تنهایی رو رد شدن از خط قرمز معنی کرد؟ سؤال جالبیه 👌 بستگی داره «تنهایی» رو در چه بافت و مفهومی ببینیم. اگر تنهایی رو یک وضعیت طبیعی انسانی بدونیم (لحظه‌هایی برای اندیشیدن، آرامش یا استقلال)، اون وقت رد شدن از خط قرمز نیست، بلکه حتی ضروری هم هست. اما اگر تنهایی رو به معنای بریدگی از دیگران، رهاشدگی یا بی‌پناهی در نظر بگیریم، بعضی‌ها می‌تونن اون رو نوعی عبور از مرز سلامت روان یا امنیت عاطفی تعبیر کنن؛ یعنی شکستن خط قرمزی که انسان برای دوام و معنا نیاز به ارتباط داره. در یک نگاه فلسفی هم، می‌شه گفت: «تنهایی، مرز باریک بین خود بودن و از خود بریدن است. اگر بگذری، شاید از خط قرمزِ انسان بودن عبور کرده باشی.»

وقتی مهم‌ترین آدم زندگی‌ات از خط قرمز عبور می‌کند و قولش را می‌شکند، صدای شکستن اعتماد درست مثل شکستن استخوانی درونت می‌پیچد. از آن لحظه به بعد، حتی اگر هزار نفر کنارت باشند، حس می‌کنی تنها مانده‌ای. چون خیانت به قول، فقط نقض یک عهد نیست؛ مرزِ میان بودن و نبودن است. و وقتی کسی که همه‌ی تکیه‌ات بود، آن مرز را زیر پا می‌گذارد، تنهایی آغاز نمی‌شود… تنهایی همان لحظه است، در عمق نگاهت خانه می‌کند و با نفس‌هایت قد می‌کشد.

حسادت آرام‌آرام ریشه‌های تنهایی را می‌پرورد. وقتی چشم‌هایت مدام در پی مقایسه است، وقتی دلَت دیگران را تهدیدی برای دوست‌داشتنت می‌بیند، کم‌کم فاصله می‌گیری، می‌رنجانی و فرو می‌ریزی. حسادت، دیوارهایی می‌سازد که هیچ‌کس نتواند از آن عبور کند؛ حتی همان کسی که برایش می‌جنگیدی. و درست همان لحظه است که می‌فهمی تنهایی همیشه از بیرون تحمیل نمی‌شود، گاهی در اعماق خودت، با دستان خودت کاشته و پرورش داده می‌شود.

تنهایی مرز بودن و نبودن است؛ جایی که دیگر مطمئن نیستی وجودت برای کسی معنا دارد یا نه. آن‌جا که قول‌ها شکسته می‌شوند و حسادت به ریشه‌ها چنگ می‌زند، بودن به سایه‌ای کم‌رنگ بدل می‌شود. در این مرز باریک، انسان یا خودش را از دست می‌دهد، یا با شهامت می‌فهمد که هیچ‌کس جز خودش مسئول پر کردن خلأ تنهایی نیست. و همین لحظه است که نتیجه روشن می‌شود: اگر یاد بگیری کنار خودت بایستی، تنهایی دیگر ته خط نیست، بلکه نقطه‌ی آغاز دوباره‌ی بودنت خواهد بود.