در امتداد دلتنگی Ꭾ1

درود دوستان! این پارت اول از کتابی هست که خودم نوشتم. قبل از شروع این کتاب دوست دارم توضیح کوتاهی درباره کتابم بدم. اگر کتاب 365 روز بدون تو رو خونده باشین یا اسمش رو شنیده باشین؛ باید بدونید من برای نوشتن کتابم از این کتاب الهام گرفتم. امیدوارم از من حمایت کنید و حداقل با حمایت هاتون من رو خوشحال کنید. سپاسگزارم که وقت گذاشتید و این توضیحات رو خوندید. (سازنده عزیز پست قبلا منتشر شده و من فقط کاور رو ویرایش زدم)

به سادگی رفتی. بعد از آن خداحافظی ساده و معصومانه‌ات؛ صدای ترک خوردن قلبم را شنیدم. آنقدر ناگهانی بود؛ که فرصت نکردم چیزی بگویم. قبل از آنکه متوجه شوم رفتی و اکنون من خودم را مقصر می‌دانم، که چرا زودتر نرسیدم؟!

واقعا نمی دانم. کجای این راه را اشتباه طی کرده ام که آنقدر زود رفتی؟ دلم برایت تنگ شده است. و باز هم نمی دانم. شاید حتی ندانی که این نامه‌ها را برایت نوشته‌ام؛ اما اگر خواندی، خواهش می‌کنم مراقب خودت باش. می‌گویم مراقب خودت باش و این یعنی؛ من دوستت دارم، باید زنده بمانی، نباید تسلیم شوی، و باید خودت را دوست داشته باشی.

"تازگی‌ها چه حسی داری؟" دوست دارم این بخش از آهنگ محبوبم را تقدیمت کنم. تقدیم به تویی که رفتی؛ و ندانستی با رفتنت، بخشی از من را با خودت بردی. می‌گویند از اولین باری که وجودش دلت را آرام می‌کند؛ وابستگی شروع می‌شود. من کی به تو وابسته شدم که خود ندانستم؟!

"تو را درون رویای آبی‌ام قرار می‌دهم؛ حتی اگر بگویند که نیستی..." به خاطر داری لحظه ای را که این آهنگ را تقدیمم کردی؟ اکنون از تو سوالی دارم؛ سوالی که مدت‌هاست به آن فکر می‌کنم: "آیا هنوز هم در آن رویای آبی ات جایی دارم؟" ای کاش اینجا در کنارم بودی...

شاید دیگر دست از فکر کردن به من برداشته ای. شاید هم من را فراموش کرده ای. اما من عاجزم از نبودن در فکرت؛ و من عاجزم در فراموشی ات. نه برای اینکه نمی‌توانم این عجز را کنار بگذارم، بلکه چون نمی خواهم. هنوز هم با خودم فکر می‌کنم شاید روزی برگشتی و من باید برای آن روز آماده باشم؛ با قلبی که هنوز برایت می‌تپد.

اگر پیشنهاد یا انتقادی برای بهبود این کتاب دارید ما رو ازشون دریغ نکنید :)