کاش میشد؛

یذره دل نوشته است هیچی نیست دیگه😭 ادیت کاور و متنا مال خودمن کپی نکنین. اسپانسر پست:پینترست_

کاش میشد بخوابم و در سال‌های گذشته بیدارشوم؛ زمانی که تنها دغدغه‌ام، برنامه‌های شبکه پویا بود، زمانی که تنها دلیل گریه‌ام، زمین خوردن بود. نه اینکه دیگر برای زمین خوردن گریه نکنم، ولی این زمین خوردن با آن زمین خوردن فرق دارد، مگر نه؟ آن زمین خوردن بر اساس بی تجربگی و حواس پرتی بود، اما در این زمین خوردن دیگران ما را هل می‌دهند. در آن زمین خوردن جسممان زخمی میشد، و در این زمین خوردن، روحمان. خیلی باهم فرق دارند.

کاش میشد بخوابم و در تابستان قبل از کلاس اول بیدارشوم. آن دوران طلایی، آن همه ذوق و شوق! چه شد؟ چه چیزی، چه کسی آن ذوق و شوق را از من گرفت؟ و چرا؟ مگر ذوق داشتن من به کسی آسب می‌رساند! مگر ذوق داشتن برای اردو، یا کالایی که قرار است چند روز دیگر به دستم برسد، حrام است؟ مگر ذوق و شوق من با کسی کاری داشت؟ خدای من! آن زمان برای کوچک ترین چیزها ذوق داشتم، و الان گویا نفrین شده‌ام. برای حتمی ترین چیزها هم که ذوق کنم غیر ممکن می‌شوند! دیگر از ذوق کردن هم می‌ترسم.

کاش میشد بخوابم و در کلاس اول دبستان بیدارشوم. مدت زیادی از آن نگذشته است، ولی همه چیز فرق کرده. در آن زمان خوب یادم هست، میخواستم معلم بشوم. الان حتی حوصله خودم را ندارم که بخواهم حوصله دیگری را داشته باشم. در آن زمان برای مشق‌هایم نگرانی داشتم، و اکنون هیچ اهمیتی برایم ندارند. نوشتم که نوشتم، ننوشتم هم ننوشتم دیگر! در آن زمان کودکی بودم که دوستی پیدا کردم و بعد در حیاط مدرسه گمش کردم! اکنون، روحم را در این زندگی گم کرده‌ام، خود قبلیم را. ولی هیچ کدامشان پیدا نشدند.

و کاش میشد به کلاس پنجم دبستان برگردم. آن روزهای خوب، آن سر صف جا گرفتن‌هایمان، آن سرود خواندن با ذوق. الان، آن خاطرات خوب، همگی تبدیل به آرزو شده‌اند. آرزو دارم دوباره یکی از آن لحظات را تجربه کنم، و تنها کاری که که من را به آرزویم می‌رساند، مrدن است! تا در آن هفت دقیقه نهایی همه چیز را مرور کنم. به کجا رسیده‌ام که برای رسیدن به آرزوهایم باید بمیrم! شاید هم آرزوهای من غیر ممکن هستند؟ شاید همه‌اش تقصیر من است!