جهنم.

نوشته های جاستین.

توی این ۱۵ سالی که توی تلاویو زندگی میکنم، خیلی چیزا بیشتر از حیوونای جاهل خارجی که اسمشونو گذاشتن انسان میدونم. حیوونایی که فقط بلدن بخورن و بخوابن و نیازای جسمانی‌شونو برطرف کنن. به هر حال یه برده باید انرژی لازم برای خدمت گذاری رو داشته باشه، بزار این دو روز رو بی خیال برای خودش بگرده. ما کارای مهمتری داریم...

نوشتن توی وبلاگم رو تموم کردم و بهش خیره شدم. هنوز مطمئن نیستم که صد درصد به حرفام اعتماد دارم یا نه. البته توهین به خدایان نباشه، دیشب خیلی بهم سخت گذشت، فکر کنم دارم هذیون میگم... ایران، اسرائیل، جنگ، درد، جنگ، جنگ جنگ جنگ جنگ پناه پناهگاه پناه گاه گاه. کلمه ها تو ذهنم میچرخیدن و آشفته بودن.

هذیونی که داشتم تب رو در آغوش گرفت و عالی شد! حالا واقعا داشتم دیوونه میشدم. دیوونه میشدم. همین موقع صدای یه همهمه توجه من‌و جلب کرد. به زور سعی کردم رو پاهای نیمه جونم وایسم، نشد. خسته تر از این حرفا بودم.

چیزی رو از دست نداده بودم! چون از هجوم مردم و تنگ تر شدن فضا میفهمیدم که دعوا سر پناهگاهه. آره، چیز جدیدی نبود. با همین چشمای پریشون، جهنم رو روی همین کره خاکی میدیدیم.