اما هنوز او را میبینم ...

امیدوارم که دوستداران ادبیات لذت ببرن ... :)

موهای بلند سیاهی داشت که به شب تشبیه می‌شد ... لبخندش برای او همه چیز بود ... در عشقش غوطه ور بود ... اما ناگهان ...

روزی خبر رسید بیمار شده است ... صورت زیبایش رنگ و لعاب نداشت ... دختر کوچکش به چه مبتلا شده بود ؟ کسی نمی‌دانست ... او با چشمان اشکی برای آخرین دیدار رفت و دست دلباخته اش را گرفت ...

زمزمه کرد :《 مگر قول نداده بودیم تا ابد کنار هم بمانیم ؟ 》 دخترک چند نفس سنگین کشید و چشمان رنگ عسلش را باز کرد ... به تلخی و سختی لبخند زد ...

زمزمه کرد :《 بهم قول بده ... 》 پسر نگاهش کرد :《 هرچه باشد قبول است ... 》 دخترک گفت :《 جزء من به هیچکس آن نگاه را نکن ... می‌خواهم شیرینی نگاهت فقط در وجود من بماند ... 》 و لبخند زد و پسرک را با غمی سهمگین تنها گذاشت ...