تصور کن یه دختر معمولی و مهربون به اسم کِیسی (با بازی لیزا کوزو) تازه از آفریقای جنوبی برگشته آمریکا و میره تو یه دبیرستان جدید. اون اول فکر می‌کنه قرار یه شروع تازه و آروم داشته باشه، اما وقتی میره سر کلاس و با بچه‌ها آشنا میشه، می‌فهمه اوضاع پیچیده‌تر از اون چیزیه که فکر می‌کرد.
توی دبیرستان، یه گروه معروف و محبوب هست که اسمشون "The Plastics" یا همون پلاستیکیاست! این گروه سه دختر خیلی شیک و مجلسی و البته خفن به اسم رِجینا، گرِچر و کارمن هستن که همه چی رو تو مدرسه کنترل می‌کنن. ظاهرشون همیشه عالیه، حرفشون همیشه تعیین‌کننده‌ست و همه ازشون حساب می‌برن. کِیسی اولش می‌خواد دوستشون بشه چون می‌خواد محبوب باشه و تو جمع جا بگیره. اما رفته‌رفته می‌بینه اینا فقط ظاهر دارن و پشتشون پر از کلکه. رِجینا، رهبر گروه، دختری بسیار باهوش، اما خیلی ریاکار و سلطه‌جوئه که دوست داره همه رو کنترل کنه.
چرا Mean Girls هنوز محبوبه؟ چون خیلی خوب و واقعی نشون می‌ده که تو دوران مدرسه چه جریاناتی ممکنه اتفاق بیفته. حسادت، دوست‌داشتن، زورگویی، تلاش برای محبوبیت و حتی دوست شدن با کسانی که شاید اول به نظر نمیان. دیالوگ‌هاش باحال، سریع، و خنده‌داره و همه می‌تونن بهشون ربط بدن. شخصیت‌ها کاملاً قابل درک و باور پذیرن، و تو هر کدومشون یه بخشی از خودمون رو می‌بینیم. فیلم به ما یاد می‌ده که واقعاً چه جوری باید آدم باشیم و به جای دنبال کردن ظاهر و فشار جمع، به خودمون و دوستامون احترام بذاریم.
حالا یه نگاه کلی به فضای فیلم بندازیم. دخترا تو این فیلم مثل یه گروه از دخترای خیابون‌های شهر نیستن، بلکه مثل یه کلوب انحصاری توی مدرسه هستن که هرکسی دوست داره عضوش باشه، اما قوانین سخت و غیرمنصفانه‌ای دارن. فیلم پر از صحنه‌های کمدی و طنز تلخه که در عین حال آدمو به فکر فرو می‌بره. موسیقی و استایل دهه 2000 این فیلم خیلی جذابه و یه حس نوستالژیک خاصی به آدم می‌ده. اگر بخوام یه جمع‌بندی خیلی ساده و امروزی بکنم: Mean Girls یعنی یه سفر پر از خنده، کل کل، چالش‌های اجتماعی مدرسه و یه یادآوری که «واقعی بودن» و «خودت بودن» از همه چیز مهم‌تره.
اگر پسندیدی، لایک کن و به سازنده انرژی بده!
