وابستگی رفتار کارکتر انیمه به ژانر؛

اگر اهل انیمه دیدن باشی، احتمالاً متوجه یه الگوی جالب شدی: تقریباً توی هر انیمه‌ای، رفتار شخصیت اصلی با فضای کلی داستان هماهنگه. در واقع، این ژانر انیمه‌ست که تا حد زیادی تعیین می‌کنه "قهرمان داستان" چه تیپ شخصیتی‌ای داشته باشه. توی این پست می‌خوایم یه نگاهی بندازیم به این که توی ژانرهای مختلف انیمه، معمولاً شخصیت اصلی چه جوریه.

مثلا بیاید ژانر شونن رو در نظر بگیریم؛ پرطرفدار ترین ژانر بین نوجوان ها. کارکترهای اصلی ژانر شونن معمولا سرسخت و کله‌شق هستن. چیزی به اسم تسلیم شدن در دایره لغات اونها موجود نیست و اکثرا یک هدف مشخص دارن که برای اون هدف، سرسختانه مبارزه میکنن.(مثلا ناروتو میخواست هوگاکه بشه، لوفی پادشاه دزدهای دریایی) دوستی خیلی برای اون ها مهمه و اکثرا همدست هاشون براشون اهمیت بسیاری دارن. حالا چرا اینطوریه؟ چون همونطور که گفتم مخاطب انیمه ی شونن معمولا نوجوان ها هستن و نوجوان‌ها دنبال هیجان، رشد، دوستی، و غلبه بر مشکلاتن. شخصیت شونن اوایل داستان خامه، در طول داستان رشد میکنه و پخته میشه، مخاطب هم همراهش رشد میکنه. برای همین اگه کارکتر از اول پخته باشه، برای مخاطب جذاب نیست.

یا مثلا ژانر روان‌شناختی و معمایی. در اینجور انیمه ها، کارکتر اصلی معمولا نخبه ست. شاید از لحاظ جسمی قوی نباشه، اما هوش تند و تیزی داره که شکست ناپذیر به نظر میاد. نه دنبال دوستی می‌گرده و نه علاقه‌ای به احساسات داره؛ بیشتر تو فکر حل معما، کنترل شرایط یا پیش‌بینی حرکات دیگرانه. بعضی وقت ها، کارکتر اصلی این نوع ژانر، ضدقهرمان از آب درمیاد. بله، دارم راجب لایت یاگامی و لولوش وی بریتانیا حرف میزنم. حالا چرا کارکتر اصلی معمولا سرد و تیزهوشه؟ بیاین ناروتو رو بذاریم جای لایت. ثانیه ی اول نشده مخش سوت میکشی-..(خودم ناروتوفنم، توهین نیست) خلاصه که اگه قهرمان ساده‌دل باشه، نمی‌تونه از پسِ نقشه‌ها، معماها یا بازی‌های روانی بربیاد.

ژانر درام هم هست که بخوام صادق باشم فکر نمیکنم زیاد انیمه ای با این ژانر نگاه کرده باشم، درنتیجه اگه اشتباهی شد بهم بگید. اینجا با شخصیت‌هایی سر و کار داریم که معمولاً احساسی، آسیب‌پذیر، و درگیر رابطه‌های انسانی پیچیده‌ان. ممکنه درد بزرگی پشت سر گذاشته باشن یا دنبال پیدا کردن معنی زندگی باشن. توی این داستان‌ها بیشتر با دل و ذهن کاراکتر آشنا می‌شیم تا مشت و لگد. برای مثال وایولت اورگاردن یا دروغ تو در آپریل(اگه اشتباه نکنم_) تو انیمه شونن کارکتر هم جسمی و هم روحی رشد میکرد، اینجا کارکتر بیشتر از لحاظ روحی رشد میکنه. حالا‌ چرا؟ اگه قهرمان بی‌احساس باشه یا خیلی قوی، نمی‌تونه وزن احساسی داستان رو منتقل کنه.

یا مثلا ایسکای. شخصیت اصلی معمولاً از دنیای ما می‌ره به یه دنیای جدید و عجیب (مثلاً جادویی). یا از اول قدرت خیلی زیادی داره، یا خیلی معمولیه و کم‌کم رشد می‌کنه. تو این ژانر، قهرمان باید خودش رو با دنیای جدید وفق بده، ماجراجویی کنه و معمولاً با تهدیدات بزرگی روبه‌رو شه. نمونش ری زیرو_ اکثرا کارکترهای ایسکای اوورپاور یا متفاوتن، چرا؟ این دنیاها غیرواقعی‌ان، پس مخاطب می‌خواد یه شخصیت خاص، متفاوت یا قدرتمند رو دنبال کنه که بتونه از پسِ دنیای جدید بربیاد. همچنین، چون مخاطب با دنیای جدید ناآشناست، شخصیت اصلی باید طوری باشه که هم خودش با دنیا آشنا شه، هم مخاطب رو راه ببره. برای همین یا تازه‌کاره و رشد می‌کنه، یا قوی و راهنمای دیگرانه.