یکی از هزاران چمنِ بیمارستان

یکی از داستان هامه، اگه خواستین نظرتونو بگین🤷🏻‍♀️

نسیم باد آرام مرا تاب میداد، از آشفتگیِ هوا متوجه شدم اتفاقی روزِ مرا به باد خواهد داد. اما اشکالی ندارد، کم پیش می‌آمد این مکان روزِ خوشی را ببیند. پزشک های بی عرضه! بنگرید اشکِ چندین دخترِ کوچک که بی پدرشان کردید را در آوردید.

مایه ی شرم است. ای کاش در بیمارستانِ مسئولیت پذیر تری رشد میکردم، لعنت به کسی که بذرِ مرا در این حیاط کاشت.

من سرِ انسان مانند ندارم، اما خدای من! این جیغ ها باعث میشن سردرد بگیرم! زنی حدودا ۵۰ ساله از اون طرف داد میزنه "عزیزم! شوهرم! چشماتو باز کن! بهم بگو که حالت خوبه!" چندش آور است. پسر جوانی از طرفِ دیگری با صدای بغض آلود به پزشک میگه " ما داشتیم بازی میکردیم که یکهو توپ خورد به سرش و دیگه چشمشو باز نکرد؟ آقا، دوستم حالش خوبه؟" بسیار تکراری.

من مثل انسان ها قلب ندارم، اما خدای من.. چقدر قلبم بخاطرِ اشک های این بی گناهان میسوزه، کنار اون زنِ ۵۰ ساله، یک دخترِ حدودا ۱۵ ساله میبینم که مثلِ مادرش آشوب به پا نکرد، زیرا آشوبِ اصلی در دلش بود. فقط بی صدا اشک میریخت. وقتی اون پسرِجوان حرفش تمام شد، پدرِ دوستش از راه رسید و با آشفتگی از پزشکان خواهش کرد که پسرش را سالم نگه دارند.

اگر حتی برای یک روز هم که شده تبدیل به یک انسان میشدم، اول از همه خودم را از ساختمون پرت میکردم به امید اینکه وقتی بیدار میشم یک روح باشم، نه یکی از هزاران چمنِ بیمارستان.