آخرین داستان (p⁵)

خب اینم از پارت آخر داستانم، واقعا می‌خوام ببندمش ولی می‌خوام یه داستان بهتر درست کنم😂🙏

صبح شده بود... تمام دیشب را باران آمده بود، تمام زمین را آب پوشیده بود، امیلی خود را هوشیار بر روی نیمکت پارک یافت، حس میکرد نور خورشید رویش منعکس شده، اما ایرادی وجود داشت، کسی آنجا نبود،

+وایسا ببینم... احساس سردرد بسیاری شده بود، اما چرا ؟ صبر کن... تمام اتفاقات... همش یه خواب بود... امیلی نمی‌توانست هیچکدام از اتفاقات واقعی نبودند، او داشت کم کم به هوش می آمد... تازه فهمید چه شده...

امیلی خود را پریشان به یاد آورد، در غم از دست دادن، اندوه، پریشانی، خشم ، امیلی خود را با این آها توصیف کرد او خسته بود، حال خوبی نداشت، به شدت نیازمند فراموشی گذشته، در انتظار آرامش... یادش آمد که دیشب برای فرار از اندکی از مشکلاتش به اینجا آمده بود...

انقدر خسته بود که بر روی نیمکتی زیر آن باران شدید به خواب رفته بود، اما این چیزی نبود که او میخواست... برای همین، به اعماق رویا هایش سفر کرد، مقصدی ساخته ذهن... همانطور که میخواهد...او تمام اتفاقات را همانطور که میخواست دید... اما به شکل رویا

باران را به شکل اشک هایش تصور کرد، انگار برای او میباریدند، فقط برای او... صدای گنجشکان بر نظرش آوازه ی غمناکی آمده بود همانند صدای شکستن قلبش... و اما پسر، پسر نمادی از تمام خشم و نفرت اون بود، بزرگ ترین ناراحتیش، ولی یه چیزی فرق میکرد،..

او دیگر احساس نفرت نمیکرد...چرا؟ او پسر(نفرت، خشم، افسردگی) را در آغوش گرفته بود، این مرحله پنجم از سوگواری... پذیرفتن، پذیرفتن از دست دادن، درس گرفتن ، و او اکنون هوشیار شده بود، او دیگر خشمگین نبود... و بعد... همه چیز درست شده بود...دیگر صدایی در سرش نمی‌شوید ، که اورا صدا زند... برای به یاد آوردن گذشته اش

نویسنده: خودمم با حضور😂: امیلی، صدای درون امیلی، پسر، راوی، پارک، درخت، بارون، گنجشکا، نیمکت و بقیه عوامل تقدیم میشود به:‌تمام دوستام... ناظر، و کاربرانی که پست رو دیدن🙏

اسلاید اضافی(دستم خورد به خدا نمیدونم چجوری حذفش کنم)😂