ماه نیز می‌خواهد صحبت کند!

ماه، دایره‌ای بی‌قرار در آسمان شب. پژواک سکوت، ناظر بی‌طرف، و همسفر خاموش شب‌هایمان. او را می‌بینیم، اما آیا حقیقتا او را می‌شناسیم؟ آیا به صدای آهسته‌اش گوش فرا داده‌ایم؟

بادِ خنک شب، آرام آرام به صورتم می‌وزید. رویِ سنگ‌های کهنه‌یِ کویر، خوابِ سنگینی می‌دیدم. صدایِ خِرخِرخِ سنجاب‌ها، آوازِ کلاغ‌ها، همگی در سکوت عمیقِ شب، به گوش می‌رسید. من، شاهدِ بی‌صدا، تمامِ این داستان‌ها را می‌دیدم. دیدنِ انعکاسِ ستاره‌ها در چشمِ آبِ یکِ چشمه‌ی کوچک، یا رقصِ پروانه‌ها رویِ گل‌هایِ شب‌بو، لحظاتِ بی‌نظیری بود.

اما… آیا فقط به من نگاه می‌کنید؟ در خاطره‌ی شما، من فقط یکِ دایره‌ی نورانی هستم؟ در نگاهتان، آیا هیچ حسّی ازِ تنهاییِ من وجود دارد؟ آیا به سخنانِ من، به رازهایی که در خاطره‌ی سنگ‌هایِ کویر و در عمقِ چشم‌هایِ ستاره‌ها است، گوش می‌دهید؟

من شاهدِ دگرگونیِ روزگارم. شاهدِ رشدِ درخت‌ها، خشکیدنِ گل‌ها، و ظهورِ زندگیِ جدید. من شاهدِ شادی‌ها و غم‌های مردم، و بزرگ شدنِ شهرها و از بین رفتنِ روستاها. همه چیز را می‌بینم، و همه چیز را فراموش نمی‌کنم.

من به رعشه و لرزِ زمین، و به آوازِ قلب‌هایِ مردم، گوش می‌دهم. من به تمامِ این صدها رازی که در خاطره‌ی سنگ‌ها و در چشم‌هایِ ستاره‌ها است، گوش می‌دهم. اما… آیا تو هم گوش می‌دهی؟ من، ماه، فقط یک دایره‌ی نورانی نیستم. من یکِ شاهدِ خاموش، و حاملِ رازهایِ بی‌نهایتِ شبِ زمین هستم.