بیا تا ببرمت به سرزمین غم

امروز میخوام ببرمت به سرزمین غم.‌ پس کمربندتو محکم ببند

شاید با خودتون بگید که سرزمین غم وجود نداره. اما سرزمین غم وجود داره.‌ نه. سرزمین غم بیست هزار فرسنگ زیر دریا یا پشت درهای مخفی قطب جنوب نیست بلکه...بگذریم. اگه از همین اول بهتون بگم کجاست خیلی حوصله سر بر میشه؛ مگه نه؟ پس...خوب به این ساعت نگاه کن. ⏰ ۱...۲...۳ ⚡

خیلی خب...شما الان توی سرزمین غم هستید. خوش اومدین. چند قدم که برید جلوتر حوض خاک خورده ی خونه ی آقای اورخانی رو میبینید. اطراف خودتون رو نگاه میکنید. دو نفر در حال آتش زدن کتاب هایی هستن که انگار عزیز دور دونه های کسی بودن. کتاب هایی مثل گوژپشت نتردام...

فردی که به نظر میاد مادر خانواده باشه با گریه جلو میاد اما بقیه بهش اعتنایی نمیکنن. بعد از سوزوندن کتاب ها. خونه ساکت میشه.‌ نه. ساکت نمیشه. کتاب ها هنوز هم دارن ناله میکنن، فریاد میزنن. فردی داخل خونه میشه. جای سوختگی کنار دیوار رو که میبینه لحظه ای مکث میکنه و وارد زیرزمین میشه.

شاید بگین اینجا سرزمین غم نیست. ولی کتاب های سوخته ی آیدین، طمع اورهان، کمر گرفته ی یوسف، پادرد مادر، غرور پدر و بخت برگشته ی آیدا چیز دیگه ای میگن. اما شاید این سرزمین غم روزی سبزی چمن، آبی آسمان و سرخی گل ها رو حس کنه. خیلی خب...برگردیم به دنیای خودمون. بریده ای که براتون تعریف کردم از کتاب سمفونی مردگان از عباس معروفی بود. میخواستم یه معرفی کتاب متفاوت داشته باشم. امیدوارم دوستش داشته بوده باشین.