او هیچوقت بیدار نشد

سلام دوستان لئو امیدواره از متن هایی که می نویسه خوشتون بیاد🧸

در دل شب‌های تاریک، جوزف نشسته بود در کنار تخت بیمارستان، با چشمانی خسته و قلبی پر از درد. آلاری، دخترک رویایی‌اش، در خواب عمیق و بی‌پایان غرق شده بود. او همیشه می‌گفت که خواب، دنیای دیگری است؛ دنیایی که در آن می‌توانند پرواز کنند و از قید و بندهای زندگی رهایی یابند. اما حالا، خواب آلاری به یک کابوس تبدیل شده بود.

جوزف به یاد روزهایی می‌افتاد که با هم می‌خندیدند و در پارک قدم می‌زدند. او همیشه دستش را در دست آلاری می‌گرفت و احساس می‌کرد که دنیا در آن لحظات کوچک و ساده، کامل است. اما حالا، دستانش تنها در هوا معلق مانده بودند، در انتظار آنکه دست آلاری دوباره در دستانش قرار گیرد.

هر روز، پزشکان می‌آمدند و با چهره‌های جدی و کلمات سرد، خبرهای ناامیدکننده‌ای می‌آوردند. جوزف به آنها گوش می‌داد، اما کلماتشان برایش بی‌معنا بودند. او فقط به چهره‌ی بی‌حرکت آلاری نگاه می‌کرد و در دلش امیدی کوچک می‌کاشت. "او باید بیدار شود، او باید برگردد.".

شب‌ها، وقتی که همه چیز خاموش می‌شد، جوزف به یاد می‌آورد که آلاری همیشه می‌گفت: "زندگی یک سفر است، نه یک مقصد." او حالا در این سفر بی‌پایان، تنها مانده بود. آیا زندگی بدون آلاری هنوز هم ارزش زیستن داشت؟ آیا می‌توانست به این سفر ادامه دهد در حالی که نیمه‌دیگرش در خواب ابدی به سر می‌برد؟ جوزف به پنجره نگاه کرد و ستاره‌ها را دید که در آسمان می‌درخشیدند. او به یاد آورد که آلاری همیشه به او می‌گفت: "ستاره‌ها یادآور امید هستند." اما حالا، ستاره‌ها برایش تنها نشانه‌هایی از غم و تنهایی بودند. او به خود گفت: "اگر او هیچوقت بیدار نشود، آیا من هم باید در این خواب غرق شوم؟" ساعت‌ها گذشت و جوزف در کنار آلاری نشسته بود، در حالی که اشک‌هایش بر روی دستانش می‌ریخت. او به آرامی گفت: "آلاری، من به تو نیاز دارم. بیدار شو، خواهش می‌کنم." اما هیچ پاسخی نیامد. و..او هیچوقت بیدار نشد