صبر کن؛

یهویی دلم هوس کرد یذره دلنوشته بنویسم بذارم اینجا به بزرگی خودتون ببخشید.

صبر کن؛نرو!من برای تو خودم را آراستم.لباس های زیبایی پوشیدم،به خودم رسیدم،همه و همه فقط برای تو!آنگاه تو چه میکنی؟میخواهی بروی؟مرا بگذاری بروی؟صبر کن؛این نمی‌تواند اینقدر آسان باشد!

صبر کن؛مرا برای آخرین بار نگاه نکن؛لطفا!نمیخواهم.نمیخواهم این آخرین بار باشد،چرا باید آخرین بار باشد؟چرا نمیمانی؟اینکار را با من نکن،خواهش میکنم.تو تمام دنیای منی،برای آخرین بار مرا در نگاه نکن،تو را به خدا!نگذار این آخرین بار باشد!

صبر کن؛لحظه ای درنگ کن و به من فکر کن!اینقدر راحت میخواهی مرا بگذاری بروی؟همینقدر راحت؟ذره‌ای سخت نیست برایت؟ترک کردن من اینقدر آسان است؟همینقدر راحت برای آخرین بار میخواهی به من نگاه کنی و برای آخرین بار مرا در آغوش بکشی و برای آخرین بار بگویی خداحافظ؟تو را به خدا،من بدون تو چکار کنم؟

من هنوز هم به تو فکر می‌کنم،شب ها،صبح ها،ظهر ها و عصر ها،قبل از خواب،بعد از خواب،تو همیشه در مغز من میمانی با اینکه یک دهم آنقدر که دوستت داشتم دوستم نداری،که من برای تو فقط دوستی زودگذر بودم؛همیشه در خیال های من باقی میمانی و برای بار هزارم در خیالات در آغوشت میکشم به این امید که دوباره به یادم بیفتی و به سراغم بیایی مانند فرشته‌ی نجات و زندگی‌ام را نجات دهی.قلبم تا ابد برایت می‌تپد با اینکه تو هیچوقت نمیایی،ولی میایی؛مگر نه؟