《درد نوشته》

من خستم ؛ تو نمیتونی خستگی منو ببینی اما من خستم... انقدر خسته که میتونم بلندترین فریادو بزنم اما صدامو نشنوی! انقدر خسته که میتونم زیر دوش حموم گریه کنم ولی تو اشکامو نبینی ! من خستم، انقدر که خیلی وقته مردم و تو فکر میکنی زندم .

بعضی وقتا مجبوری توفضای بغضت بخندی... دلت بگیره ولی دلگیری نکنی... شاکی بشی ولی شکایت نکنی... گریه کنی ولی نزاری اشکاتو ببینن... خیلی چیزارو ببینی ولی ندیده بگیری... خیلیا دلتوبشکنن ولی تو فقط سکوت کنی...!!(:

هعی ، آهم به سوز این متن هاست ..: کسی مُرده است و بادها می‌گویند نه به دار است نه به بار داغِ دلِ جنوب از شینِ شناسنامه به برگِ آخرش رسیده من، نخلی بی سر که جعبه‌ی خرمایش را دستش داده‌اند نشسته‌ام کنار جاده‌ای به انتظار شاید ماشینی پایم بایستد مرا «نفر» حساب کند و اگر مهربان باشد...

تنهایی پا نداره وگرنه اونم میذاشت می رفت

وقتی، به یاد تنهایی‌هایم می‌افتم، دردی، در ناکجای احساسم، زاییدن می‌گیرد!دیدم تمام شهر به من پشت کرده اند پشت دری  نشستم و تنها گریستم...

کشیده‌ام کنار از هر شیء که نامش آدم است...

اریک هوفر: آدمهایی که دستی را که به آنها غذا می دهد گاز می گیرند، معمولا چکمه ای را که لگدشان می زند لیس می زنند .《 راستشو بخواید ابلیس میدونست یه سریا آدم نیستن که سجده نکرد:) 》

هر بار دردی شبیه به یخزدگی از گردن و قلب تا نوک انگشتان...

آدمایی که خوب میتونن حال بقیه رو خوب کنن رو معمولا کسی نمیتونه حالشونو خوب کنه...