قهرمانان بونگو

سلااااااااااام!بعد از هزار سال برگشتم.بالاخره داستانم را تونستم بنویسم.یادتونه یه تست حدود ۱ سال پیش داده بودم که می‌خواهم یک داستان با ترکیب مای هیرو آکادمی و سگ های ولگرد بانگو بنویسم؟خب بالاخره موفق شدم و بالاخره وقت پست کردنش را هم پیدا کردم.امیدوارم لذت ببرید.ناظر توروخدا رد نکن.به مولا بخونی راجب انیمه مای هیرو آکادمی و سگ های ولگرد بانگو است

پارت ۱: سقوط در دنیای ناشناخته همه‌چیز در یک لحظه اتفاق افتاد. یک چشم به هم زدن، یک لحظه غفلت... و بعد سقوط. دازای اولین کسی بود که چشمانش را باز کرد. هوا بوی عجیبی داشت، آمیزه‌ای از دود، فلز و... قهرمان‌بازی؟ او روی پشت‌بام یک ساختمان بلند افتاده بود و باد موهایش را پریشان می‌کرد. با همان لبخند همیشگی‌اش بلند شد، گرد و خاک لباسش را تکاند و زیر لب زمزمه کرد: ــ "به‌نظر می‌رسه یه جای جالب افتادیم..." چند متر آن‌طرف‌تر، آتسوشی از میان یک تپه زباله بیرون آمد، گیج و منگ. هنوز نمی‌دانست چه اتفاقی افتاده، اما وقتی چشمش به آسمان شهر افتاد، چشمانش گرد شد. اینجا یوکوهاما نبود. ــ "چی...؟"

همین موقع، یک فریاد آشنا از دوردست بلند شد: ــ "لع***نت*****یییییییی! دازای، این تقصیر توئه!" چویا، با همان عصبانیت همیشگی، در حالی که خاک لباسش را می‌تکاند، به سمت دازای یورش برد. چشمانش از خشم می‌درخشید و مشت‌هایش آماده‌ی فرود آمدن بر سر دازای بود. ــ "باز چه نقشه‌ی احمقانه‌ای کشیدی، دازای؟!" دازای با خونسردی دست‌هایش را به نشانه‌ی تسلیم بالا برد و با لبخندی شیطنت‌آمیز گفت: ــ "آه، چویا! همیشه این‌قدر پرانرژی. شاید این بار تو ما رو به دردسر انداختی؟" چویا با خشم بیشتری فریاد زد: ــ "چی گفتی، ع****و****ض****ی؟!" اما ناگهان چیزی توجه همه را جلب کرد.

یک صدای بلند از آسمان آمد. بعد یک انفجار. و بعد... شخصی با موهای سبز و لباس قهرمانی، درست مقابلشان فرود آمد. ایزوکو میدوریا، معروف به دِکو، با چشمانی گشادشده به غریبه‌هایی که مقابلش بودند خیره شد. ــ "شما... کی هستید؟!" دازای با همان لبخند مرموزش جلو آمد و گفت: ــ "ما؟ خب، ما فقط یه مشت گمشده‌ایم که دنبال دردسر می‌گردن!" چویا با عصبانیت به دازای نگاه کرد و گفت: ــ "دازای، بس کن! باید بفهمیم کجا هستیم." دِکو با نگرانی به آن‌ها نگاه کرد و گفت: ــ "این‌جا شهر ماست. شما از کجا اومدید؟" آتسوشی که هنوز گیج بود، گفت: ــ "ما... نمی‌دونیم. فقط یه لحظه چشم‌هامون رو بستیم و حالا این‌جاییم." دازای با شیطنت به دِکو نگاه کرد و گفت: ــ "شاید سرنوشت ما رو به هم رسونده، پسر سبزمو!" چویا با خشم به دازای نگاه کرد و گفت: ــ "دازای، جدی باش! باید راهی برای برگشت پیدا کنیم. دِکو با تعجب پرسید: ــ "برگشت؟ یعنی شما از دنیای دیگه‌ای اومدید؟" دازای با لبخند گفت: ــ "شاید. کی می‌دونه؟"

*قیافه میدوریل وقتی که اونها را دید*