این پست راجب پدیده ای به نام سحابی هست و اینکه تمام تصاویری که داخل پست هست واقعیه و توسط تلسکوپ های جیمز وب، هابل ثبت شده اند
Nebula (سحابی) کلمه‌ای لاتین به معنی «ابر» است. زمانی که تلسکوپ‌ها به اندازه‌ی امروز قدرتمند نبودند، اصطلاح سحابی اجرام دیگر از جمله کهکشان‌هایی مثل آندرومدای همسایه را در بر می‌گرفت و اغلب با عنوان «سحابی آندرومدا» از آن یاد می‌شد. بااین‌حال، مزیت تلسکوپ‌های کنونی این است که کهکشان‌ها برخلاف تصور گذشته نه‌تنها ساختار ابری نیستند بلکه از میلیاردها ستاره تشکیل شده‌اند. امروزه واژه سحابی برای ابرهای گاز و غبار داخل کهکشان‌ها به کار می‌رود.
سحابی چیست؟ سحابی ابری عظیم از گاز و غبار میان‌ستاره‌ای است که نقش مهمی در چرخه‌ی حیات ستاره‌ها ایفا می‌کند. سحابی‌ها شکل‌ها و اندازه‌های مختلفی دارند و چشم‌اندازهای کیهانی جذابی را به وجود می‌آورند. این اجرام بر اساس چگونگی و محل شکل‌گیری ترکیب‌های متفاوتی دارند.
تصویر تلسکوپ فضایی هابل از سحابی انتشاری NGC 2174👆👆
سحابی‌های زایشگاه ستارگان به دو دسته‌ی اصلی تقسیم می‌شوند. سحابی‌های انعکاسی و سحابی‌های انتشاری. سحابی انعکاسی به زایشگاهی ستاره‌ای گفته می‌شود که به جای انتشار نور، نور را منعکس می‌کند. سحابی انعکاسی می‌تواند نور منتشر کند با این حال تراکم آن معمولاً مانع از فرار نورها به داخل فضا می‌شود. این نوع سحابی در واقع نور ستاره‌های نزدیک را منعکس می‌کند. از آنجا که سحابی انعکاسی به‌جای انتشار نور، آن را منعکس می‌کند به‌سختی می‌توان ترکیب آن را حدس زد. وقتی ستاره‌شناس‌ها طیفی از سحابی انعکاسی را ایجاد می‌کنند این طیف، ترکیب نور انعکاسی و بنابراین ترکیب اجرام نزدیک به سحابی را آشکار می‌کند. با نگاه کردن به رنگ سحابی می‌توان به انعکاسی بودن آن پی برد. این سحابی‌ها معمولاً نور آبی پخش می‌کنند و بخش زیادی از آن‌ها به رنگ آبی است.
سحابی سیاره‌ای چشم گربه👆👆 برخی سحابی‌ها حاصل پایان عمر ستاره‌هایی هستند که مواد خود را به داخل فضا منتشر کرده‌اند. سحابی باقی‌مانده از ستاره‌ها به دو دسته تقسیم می‌شوند: سحابی‌های سیاره‌ای و سحابی‌های ابرنواختر.هر ستاره‌ای عمر خود را با فروپاشی گرانشی ابر گاز هیدروژن آغاز می‌کند.. با جمع شدن توده‌های هیدروژن و تشکیل ابرهای عظیم، دمای هیدروژن افزایش می‌یابد. با برقراری شرایط گداخت هسته‌ی هیدروژنی به هسته‌ی هلیومی، فرآیند تولد ستاره آغاز می‌شود. با وقوع همجوشی هیدروژنی در هسته‌ی ستاره، انرژی تولیدشده مخالف گرانش ستاره است و به‌این‌ترتیب وضعیت موازنه در ستاره برقرار می‌شود. بااین‌حال تمام ستاره‌ها دارای منبع محدودی از هیدروژن هستند. در نهایت، منبع انرژی ستاره به پایان میرسد. اگر ستاره به خورشید ما شباهت داشته باشد، اتمام منبع هیدروژنی به تشکیل هلیوم در هسته‌ی ستاره می‌انجامد.
سحابی خرچنگ از نوع بقایای ابرنواختر است👆👆 ستارگان کلان‌جرم مرگ متفاوتی نسبت به ستاره‌های کم‌جرم دارند. از آنجا که جرم این ستاره‌ها بسیار بالا است، فروپاشی گرانشی ستاره هم شدیدتر خواهد بود و به ترکیب عناصر سنگین‌تر می‌انجامد. وقتی آهن در هسته‌ی ستاره‌ی کلان جرم شکل بگیرد، سرنوشت آن رقم می‌خورد. گرچه اغلب ستاره‌های کلان‌جرم می‌توانند آهن را به عناصر سنگین‌تری تبدیل کنند، انرژی جذب‌شده در فرایند گداخت آهن بسیار بیشتر از انرژی آزادشده است.بنابراین گرانش ستاره کنترل کامل را به دست می‌گیرد و فروپاشی نهایی آن اجتناب‌ناپذیر می‌شود. به‌این‌ترتیب فشارهای هسته به‌قدری بالا می‌روند که اتم‌ها به یکدیگر فشرده می‌شوند و حتی الکترون‌ها و پروتون‌ها برای تشکیل نوترون با یکدیگر آمیخته می‌شوند. هسته‌ی ستاره به‌این‌ترتیب کاملا از نوترون ساخته می‌شود و ستاره‌ی نوترونی را شکل می‌دهد
سحابی کیسه زغال، نوعی سحابی تاریک در صورت فلکی صلیب جنوبی است.👆👆 سحابی تاریک به ابری از گاز و غبار گفته می‌شود که به دلیل نواحی درخشان مواد ستاره‌ای و ستاره‌های پس‌زمینه آشکار می‌شود. این سحابی به شکل سایه‌ای در برابر پس‌زمینه‌ی درخشان آشکار می‌شود و شکل‌ها و ساختارهای جذابی را شکل می‌دهد. همچنین سحابی‌های مات وجود دارند که پرتوی مرئی را منتشر نمی‌کنند و پس‌زمینه‌ی درخشانی ندارند بلکه باعث مسدود شدن نور پس‌زمینه‌ی خود می‌شوند. سحابی‌های تاریک هم مانند سحابی‌های انعکاسی و انتشاری به دلیل داشتن غبار، منابع پرتوهای فروسرخ هستند.
سحابی سه‌تکه (Trifid) نمونه بارزی از سحابی ترکیبی است👆👆 برخی اجرام آسمان شب، ترکیبی از انواع سحابی‌ها هستند. سحابی سه‌تکه (Trifid)، نمونه‌ی بارزی از سحابی ترکیبی است. این سحابی از یک سحابی انتشاری، یک سحابی انعکاسی و یک سحابی تاریک تشکیل شده و ساختار منحصر‌به‌فرد و پیچیده‌ای دارد
سحابی‌های معروف: تصویر تلسکوپ VLT از سحابی نعل اسب(در عکس 👆👆) سحابی نعل اسب که با اسم‌های سحابی قو و سحابی اومگا هم شناخته می‌شود در صورت فلکی کمان قرار دارد. فیلیپ لویز لویس دو شزو این سحابی را در سال ۱۷۴۵ کشف کرد و چارلز مسیه آن را در سال ۱۷۶۴ دسته‌بندی کرد. این سحابی بین ۵۰۰۰ تا ۶۰۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد و دارای قطر ۱۵ سال نوری است. نعل اسب یکی از درخشان‌ترین و سنگین‌ترین مناطق شکل‌گیری ستاره‌ای در کهکشان راه شیری به شمار می‌رود.
تصویر ترکیبی سه‌رنگ از سحابی عقاب👆👆 سحابی عقاب یا مسیه ۱۶، خوشه‌ی جوانی از ستاره‌ها است که در صورت فلکی مار قرار دارد و توسط ژان فیلیپ دو شزو در سال ۱۷۴۵ کشف شد. این سحابی چند منطقه‌ی فعال گاز و غباری تولد ستاره‌ای از جمله منطقه‌ی معروف ستون‌های آفرینش را شامل می‌شود. فاصلهی سحابی عقاب تا زمین ۵۷۰۰ سال نوری است.
تصویر فروسرخ نزدیک تلسکوپ فضایی جیمز وب از سحابی حلقه جنوبی👆👆 سحابی حلقه‌ی جنوبی یا NGC 3132، سحابی سیاره‌ای معروف و درخشان در صورت فلکی بادبان است. فاصلهی این سحابی از زمین تقریباً ۲۰۰۰ سال نوری است و به همین دلیل پژوهشگرها بررسی‌های زیادی را روی آن انجام داده‌اند. سحابی حلقه‌ی جنوبی یکی از اجرام انتخابی برای رصد با تلسکوپ فضایی جیمز وب در زمان آغاز به کار این تلسکوپ بود. تصاویر سحابی حلقه‌ی جنوبی دو ستاره‌ی نزدیک به یکدیگر را نشان می‌دهند. ستاره‌ی مرکزی این سحابی سیاره‌ای از نوع کوتوله‌ی سفید است. ستاره‌ی درخشان و داغ مرکزی از نوع ستاره‌های توالی اصلی نوع A محسوب می‌شود که حداقل ۱۲۷۷ واحد نجومی از کوتوله‌ی سفید فاصله دارد.
سحابی پرده، ابری از گاز و غبار یونیزه و داغ است👆👆 سحابی پرده (Veil)، ابری از گاز و غبار یونیزه و داغ است که در صورت فلکی ماکیان قرار دارد. فاصلهی این سحابی باقی‌مانده‌ی ابرنواختر تا زمین به ۲۴۰۰ سال نوری میرسد و بخش زیادی از آن را اکسیژن، سولفور و هیدروژن تشکیل می‌دهد. ویلیام هرشل در سال ۱۷۸۴ این سحابی را کشف کرد.
تلسکوپ لیورپول این تصویر HaRGB از سحابی خرچنگ را منتشر کرده است.👆👆 سحابی خرچنگ (Crab) مانند سحابی پرده از بقایای ابرنواختر است. این سحابی در صورت فلکی گاو، در فاصلهی بین ۶۵۰۰ سال نوری از زمین قرار دارد. قطر این سحابی ۱۱ سال نوری است و در مرکز آن یک تپ‌اختر، نوعی ستاره‌ی نوترونی به قطر ۲۸ تا ۳۰ کیلومتر با سرعت چرخش ۳۰ بار در ثانیه قرار دارد.
بخشی از سحابی کارینا👆👆 سحابی کارینا (Carina) یا شاه‌تخته نوعی سحابی انتشاری است که منطقه‌ی عظیم و پیچیده‌ای از غبار تاریک و درخشان را در صورت فلکی شاه‌تخته دربرمی‌گیرد. این سحابی در فاصلهی تقریبی ۸۵۰۰ سال نوری از زمین قرار دارد. سحابی کارینا یکی از پنج جرم انتخابی برای رصدهای اولیه‌ی تلسکوپ جیمز وب بود. تلسکوپ جیمز وب، تصویری دقیق از منطقه‌ی شکل‌گیری ستاره‌ای به نام صخره‌های کیهانی را ثبت کرد.
تصویر ترکیبی سحابی شکارچی که از دو تصویر فروسرخ و نور مرئی تلسکوپ فضایی هابل در سال ۲۰۰۶ به دست آمد👆👆 سحابی انتشاری اوریون یا شکارچی که با نام‌های مسیه ۴۲ یا NGC 1976 هم شناخته می‌شود، در کهکشان راه شیری و صورت فلکی شکارچی قرار دارد. شکارچی یکی از درخشان‌ترین سحابی‌ها به حساب می‌آید که با چشم غیرمسلح با قدر ۴ در آسمان شب دیده می‌شود. اوریون همچنین نزدیک‌ترین منطقه‌ی شکل‌گیری ستاره به زمین است. طول این سحابی به ۲۴ سال نوری میرسد و ۱۳۴۴ سال نوری با زمین فاصله دارد.
سحابی چشم خدا از نگاه تلسکوپ فضایی هابل👆👆 سحابی سیاره‌ای چشم خدا که با اسامی هلیکس و سحابی مارپیچ هم شناخته می‌شود در فاصلهی ۶۵۰ سال نوری از زمین در صورت فلکی دلو قرار دارد. این سحابی حاصل ستاره‌ای با جرم متوسط تا کم جرم است که در پایان عمر خود لایه‌های خارجی‌اش را در فضا دفع کرده است. گازهای ستاره ساختاری چشم‌مانند را شکل می‌دهند. هسته‌ی ستاره‌ای مرکزی که ستاره‌ی مرکزی سحابی سیاره‌ای نامیده می‌شود از نوع کوتوله‌ی سفید است.
سحابی مرداب یا M8👆👆 سحابی مرداب که با اسامی مسیه ۸ و NGC 6523 شناخته می‌شود، نوعی سحابی انتشاری در صورت فلکی کمان است. این سحابی در فاصله‌ای بین ۴۰۰۰ تا ۶۰۰۰ سال نوری از زمین قرار دارد و ابعاد آن ۱۱۰ در ۵۰ سال نوری است. این سحابی همچنین ساختار گردباد مانندی دارد که از نور فرابنفش ستاره‌ای از نوع O حاصل می‌شود.
سحابی کله اسبی یا برنارد ۳۳👆👆 سحابی کله‌اسبی نوعی سحابی تاریک کوچک است که با نام برنارد ۳۳ هم شناخته می‌شود. این سحابی همراه با سحابی همراه خود، شعله در صورت فلکی شکارچی قرار دارد و بخشی از مجموعه‌ی ابر مولکولی بزرگتر شکارچی است. فاصلهی این سحابی تا زمین ۱۳۷۵ سال نوری و شعاع آن ۳٫۵ سال نوری است
اگر پسندیدی، لایک کن و به سازنده انرژی بده!
فرصت؟
وایب سحابی 🛐🛐🛐
خیلی قشنگن
جالب بود
ممنون