من نتونستم.

فرهاد راست مي‌گفت « دلتنگي اگه گوش و دست و پا داشت، مي‌شد شبیه من »

دست های یخ زده و سفید شده اش را در جیب هایش فرو کرد و خنده قشنگ و طولانی کرد و برای پایان لبخندی زیبا کنج لب هایش نشاند و به اطرافش نگریست .

کلاهی پشمی بر سر داشت که هر از چندی دستی بر آن میکشید و مرتبش میکرد گویی ک دارد چیزی را از دید مردمان پنهان میکند اما مضطرب نبود ، میخندید .

همانطور که مثل عقربه های ساعت ، آرام آرام قدم بی میداشت ، گرمی چیزی را بر صورت خود احساس کرد ، نیشخندی زد و دست به بینی اش زد و دست های خ. ون آلود خود را دید . نیشخندش به لبخند تبدیل شد و با دستمالی خونش را پاک کرد .

ناگهان گویی که پشیمان شده باشد ، دست بر سمت کلاه برد و آرام آرام بلندش کرد و سر بی موی خود را به نمایش گذاشت . دخترک دستی بر سر بی موی خود کشید و لبخندش عمیق تر شد و زیر لب زمزمه کرد " من شکستش میدم . من سرط انمو شکست میدم . " و خنده کنان به سمت کافه ای رفت .

هفته ی بعد درست در همان ساعت در همان چهارشنبه درحال غروب ، در حالی ک خسته شده بود با خود زمزمه کرد " نتونستم ، شکستش ندادم . " و بعد چشمانش را آرام ، با لبخندی شیرین روی هم گذاشت و قطره ای اشک از بین پلک هایش فرار کرد و روی گونه هایش سر خورد .