در نبود تو

افسوس که حتی در این دنیای بی‌روح و خاموش، قلبش هنوز به سوی تو می‌تپید. هیچ‌کس نمی‌دانست، اما نگاه‌هایش همه چیز را آشکار می‌کردند، از رنج بی‌پایان و عشق نهفته‌اش. او نمی‌توانست احساساتش را پنهان کند، زیرا چشمانش همیشه داستان واقعی قلبش را بازگو می‌کردند.

فصل‌ها رنگ و بوی خود را از دست داده‌اند؛ بهار، بهار همیشگی نیست، پرندگان دیگر نغمه‌سرایی نمی‌کنند، و گل‌ها دیگر شکوفه نمی‌زنند.

حتی نسیم ملایم و همیشگی نیز انگار ناپدید شده است و تنها نسیمی سرد و بی‌رحم جایگزین آن شده است. در غیاب تو، همه چیز فاقد شور و نشاط است، گویی طبیعت نیز با من در هم‌دلی است.

احساس می‌کنم وقتی تو نیستی، انگار که زمان برایم به‌زور می‌گذرد. ثانیه‌ها به اندازه یک قرن طولانی می‌شوند و همه چیز به طرز عجیبی خسته‌کننده و جلوه می‌کند.

نمی‌دانم چگونه باید این حس را به‌درستی بیان کنم، کلمات توانایی ندارند آنچه را که در قلبم جاری است بازگو کنند. هر چقدر هم بگویم، باز هم به نظر می‌آید که برای بیان احساساتم کافی نیستند.

احساس می‌کنم تنها روحی سرگردان در این جهانم، بی‌هیچ احساسی و بی‌هیچ هدفی. گویی که وجودم تنها در گذر زمان جریان دارد، بدون هیچ اثری و بی‌هیچ شور و شوقی.