شاعر دیوانه

~ من به رسم یادبود آن نگاهت، دست از این جان می‌کشم

در گیر تو بودم که نمازم به قضا رفت در من غزلی درد کشید و سر زا رفت

سجاده گشودم که بخوانم غزلم را سمتی که تویی عقربه ی قبله نما رفت!

در بین غزل نام تو را داد زدم، داد آنگونه که تا آن سر این کوچه صدا رفت

بیرون زدم از خانه یکی پشت سرم گفت: این‌وقت شب‌ این شاعر‌ دیوانه کجا رفت؟!

من بودم و زاهد به دوراهی که رسیدیم من سمت شما آمدم او سمت خدا رفت

با شانه شبی راهی زلفت شدم اما من گم شدم و شانه پی کشف طلا رفت

در محفل شعر آمدم و رفتم و گفتند: ناخوانده چرا آمد و ناخوانده چرا رفت؟

میخواست بکوشد به فراموشی ات این شعر سوزاندمش آنگونه که دودش به هوا رفت"