ماجرای آواز قو؟

آواز قو یک اصطلاح قدیمی است که به آخرین و شاید زیباترین نمایش یا بیان یک شخص یا چیز اشاره دارد، اغلب قبل از پایان یا مرگ آن. در داستان‌ها و افسانه‌ها، قوها قبل از مرگشان یک آواز زیبا و ملودیک می‌خوانند.

آواز قو(به انگلیسی:Swan song) عبارتی استعاری برای آخرین ژست، تلاش یا اجرای درست قبل از مرگ یا بازنشستگی است. این عبارت به یک باور باستانی اشاره دارد که قوها درست قبل از مرگشان آواز زیبایی می خوانند، زیرا بیشتر عمرشان ساکت بوده اند.

این عقیده که اساس آن مدت ها مورد بحث بوده است، در یونان باستان در قرن سوم قبل از میلاد ضرب المثل شده بود و در شعر و هنر غربی بعدی بارها تکرار شد. قوها در طول زندگی خود صداهای مختلفی را یادمی گیرند. صداهای آن ها در طول مراسم جفت یابی متمایزتر است و با مرگ مرتبط نیست.

در اساطیر یونانی، قو پرنده ای بود که به آپولون تقدیم می شد و به همین دلیل نمادی از هماهنگی و زیبایی در نظر گرفته می شد و توانایی های محدود آن به عنوان خواننده به توانایی های پرندگان آوازخوان تعالی پیدا می کرد.در نوشتار رومیان و یونانیان همچنین به آواز قو در هنگام مرگش توجه شده است.

ارسطو نخستین اشارات به این آواز قوها را داشته. در حکایت های ازوپ قویی در پاسخ به پرسش رهگذری که از او دلیل نغمه سرایی اش پیش از مرگ را می دهد، می گوید که او از آن رو آواز می خواند که «به زودی به جایی خواهم رفت که دیگر نه دشمنی دارم، نه شکارچی به سراغم می آید، و نه گرسنگی را تجربه خواهم کرد.» بنا به گفتهٔ افلاطون، سقراط نیز بر این باور بود که قوی در حال مرگ، زیبایی های بهشت را در نغمه اش پیش بینی می کند.

رابطهٔ قو با جهان پس از مرگ و دانش آن ها از آن که پس از مرگ چه در پیش است تا آنجا پیش رفت که باوری شکل گرفت که در آن تصور می شد روح همهٔ شاعران بزرگ در بدن قوها ظهور پیدا می کند.