به امید دیدار...

زمان وداع فرا رسیده است...

نمی‌دانم از کجا شروع کنم. از اقتدارت؟ از صلابتت؟ از مهربانیت؟ از عشقم نسبت به تو؟

حتی اگر می‌دانستم من چه بگویم، قلم از بازگو کردنش ناتوان بود. آخر، این همه هیبت و قدرت در کلمات نمی‌گنجد!

بگویم از چشمانم، که اشک قدرت دیدن را از آنها گرفته... بگویم از فکرم، که مدت هاست درگیر توست... بگویم از قلبم، که بی تاب است و بی قرار... بگویم از نگاهم، که در هر سو به دنبال تو می‌گردد...

از دل تنگم بگویم. دلی که در غم نبود تو، سوگوار است... دلی که از حسرت دیر شناختن تو، تنها می‌سوزد و می‌سوزد و می‌سوزد...

آری؛ این بار هم جا ماندم. به وداع نرسیدم. اما عیب ندارد. به هر حال شرکت در این مراسم لیاقت می‌خواهد و دعوت؛ و من نه لیاقت دارم، نه سعادت دعوت. فقط، کاش می‌توانستم برای آخرین بار تو را ببینم...

اشک است که بر روی گونه هایم جاری‌ست. تو خوب می‌دانی که این روز ها چه بر من می‌گذرد. نمی‌دانم تا به حال چند بار عکست را به آغوش کشیده ام و با دلی شکسته، با تو درد و دل کردم. از زخم زبان ها گفته ام، از دلتنگی، از جای خالی ات، از اندوهم بابت سال های زیادی که بدون آشنا بودن با تو گذرانده ام...

اکنون زمان جدایی‌ست. پیشت نیستم تا ارادتم را نسبت به تو نشان دهم؛ اما از همین جا می‌گویم که دوستت دارم، چرا که می‌دانم تو صدایم را می‌شنوی. نمی‌گویم خدانگهدار. بلکه با قلبی امیدوار و چشمی خیس می‌گویم:《به امید دیدار، ای ایرانی ترین غیر ایرانی، سید حسن نصرالله.》