مخترعانی که با اختراع خود جان باختند!

در این پست راجب مخترعانی صحبت میکنیم که با اختراعات خود جان باختند.

کارل سوچک، بدلکار اهل چک سال ۱۹۸۴ وقتی از بشکه‌سواری بر فراز آبشار نیاگارا جان سالم به در برد، به شهرت رسید. راز موفقیت او بشکه‌ای بود که ساخت سفارشی خودش بود. این بشکه وزنه‌ای متعادل برای ایستاده ماندن در هنگام سقوط داشت. او چند ماه بعد حین به نمایش گذاشتن آخرین طراحی خود جان سپرد: یک بشکه ضربه‌گیر. او از پشت‌بام هیوستون آسترودوم در مخزنی از آب افتاد، اما به جای برخورد به آب، بشکه‌اش به لبه مخزن برخورد کرد. او اندکی بعد در بیمارستان جان باخت.

هنری اسملینسکی: رویای مخترع لهستانی-آمریکایی، هِنری اِسمِلینسکی برای اختراع ماشین پرنده منجر به مرگ او شد. اسملینسکی و مهندس همکارش، هارولد بلِیک با ترکیب بال‌ها و دم هواپیمای سِسنا اِسکای‌مَستِر با بدنه یک فورد پینتو، یک نمونه اولیه ساختند. نخستین پرواز آزمایشی آن‌ها وقتی که خلبان فرود اضطراری کرد، ناگهان به پایان رسید. اسملینسکی و بلیک سال ۱۹۷۳ برای بار دوم برای این اختراع، پرواز آزمایشی انجام دادند، اما ماشین پرنده‌ی آن‌ها لحظاتی پس از بلند شدن سقوط کرد و هر دوی آن‌ها کشـ***تـه شدند.

توماس میجلی جونیور: ختراعات این شیمیدان آمریکایی ممکن است بیش از هر اختراع دیگری، به جهان آسیب وارد کرده باشد. او نه تنها کلروفلوئوروکربن‌ها (CFCs) را اختراع کرد، (گروهی از مواد شیمیایی که به طور گسترده در یخچال‌ها استفاده می‌شد تا اینکه در سال ۱۹۸۷ به دلیل اثرات مخرب بر لایه ازن ممنوع شد)، بلکه با افزودن سرب تتراِاتیل به بنزین، بنزین سرب‌دار اختراع کرد (این افزودنی در دهه ۱۹۷۰ پس از کشف اثرات سمی سرب کنار گذاشته شد). خود میجلی جونیور سال ۱۹۴۰ درگذشت. پس از اینکه فلج اطفال او را به شدت ناتوان کرد، او سیستمی از طناب‌ها و قرقره‌ها را اختراع کرد تا به کمک آن‌ها از روی تخت بلند شود، اما وقتی در این وسیله گیر کرد، جانش را از دست داد.

سابین آرلوندوان سوککی: این شیمیدان اوکراینی با استفاده از فرمولی حاوی رادیوم که ماری و پیر کوری سال ۱۸۹۸ آن را کشف کرده بودند، به طور گسترده‌ای با اختراع رنگ شب‌تاب معروف شد. شرکت او «شرکت مواد درخشان رادیوم»، چندین کارخانه در ایالات متحده افتتاح کرد و شماره‌گیرهای ساعت نورانی تولید کرد. کارگران زن کارخانه بعداً از شرکت به خاطر قرار گرفتن در معرض تشعشعات مضر شکایت کردند. در نهایت، وان سوکِکی نیز تسلیم اثرات این تشعشعات شد و سال ۱۹۲۸ بر اثر کم‌خونی آپلاستیک، ناشی از آسیب مغز استخوان درگذشت. ماری کوری نیز که بخاطر تحقیقات پیشگامانه خود در معرض تشعشعات قرار گرفته بود، بر اثر همین بیماری درگذشت.

فرانتس رایشلت به حرفه خیاطی مشغول بود، اما در روزهای اولیه پرواز انسان با نیروی موتور، او الهام گرفت لباسی طراحی کند که بتواند به عنوان چتر نجات توسط خلبانان به کار رود. پس از آزمایش‌های اولیه با استفاده از آدمک‌ها، او به قدری اطمینان داشت که طرحش نتیجه می‌دهد که سال ۱۹۱۲ تصمیم گرفت آن را با پریدن از سطح پایین‌تر برج ایفل در پاریس، فرانسه آزمایش کند. متأسفانه طرح او موفقیت‌آمیز نبود و او در عرض چند ثانیه جانش را از دست داد. با این حال، به لطف روح‌های پیشگامی مانند او، اکنون لباس‌های بال‌دار برای پرش آزاد و همچنین چتر نجات و صندلی‌های پرتاب برای خلبانان داریم.

هنری وینستنلی: سال ۱۶۹۶، این مهندس انگلیسی پس از از دست دادن دو کشتی در صخره‌های خطرناک اِدی‌اِستون در ساحل دِوُن، نخستین فانوس دریایی جهان را طراحی کرد و ساخت. او به قدری از امنیت آن اطمینان داشت که به همراه پنج مرد دیگر در طوفان بزرگ سال ۱۷۰۳ در آنجا پناه گرفت، اما فانوس دریایی ویران شد و هیچ اثری از وینستنلی یا همراهانش پیدا نشد.