سفر به خیر

یک دقیقه گذشت. دو دقیقه، پنج دقیقه. وهب نیامد. سرم را بلند کردم و در میان جمعیت دنبال چهره ی آشنای برادرم گشتم. اثری از او نبود. چای داغ بود و گرمایش از دیواره ی کاغذی لیوان یک بار مصرف عبور می‌کرد و دستم را می‌سوزاند. لیوان ها را از لبه گرفتم تا داغی شان اذیتم نکند. دوباره گردن کشیدم و سعی کردم میان انسان های غریبه تکه ای از وجودم را پیدا کنم. باز هم نتیجه ای نگرفتم. نگرانی مثل بختکی که در خواب به قربانیش حمله می‌کند به وجودم چنگ زد. وهب کجا بود؟ چرا آن قدر دیر کرده بود؟ مگر قرار نبود بعد از پایان هیئت به محل قرارمان بیاید؟ فکر و خیال های مختلف به ذهنم هجوم آوردند. نکند اتفاقی برایش افتاده باشد؟ نکند بلایی سرش آمده باشد؟

باد سردی وزید که چهار ستون بدنم را لرزاند. چادرم از روی سرم لیز خورد و بر روی شانه هایم افتاد. دست هایم را مقداری بالا بردم تا کمی از برخورد انتهای چادر با زمین جلوگیری کنم. جرئت نداشتم محل قرار را ترک کنم و دنبال برادرم بگردم. ناگهان دستی بر شانه ام نشست و چادرم را بلند کرد و روی سرم کشید. صدایی توأمان با شوخی و جدیت گفت:《حاج خانم حواستون به چادرتون باشه از روی سرتون سر نخوره!》به سرعت به سمت صدا برگشتم و با عصبانیت گفتم:《وهب!》-جان وهب؟

با صورتی خندان و لحنی دلنشین این را گفت. از شیرین زبانیش حرصم گرفته بود. با غیظ گفتم:《تو نمی‌گی من نیم ساعته اینجا وایسادم وقتی خبری ازت نمی‌شه نگران می‌شم؟》وهب که سعی می‌کرد چهره ای معصوم و بی گناه به خود بگیرد گفت:《ببخش منو. یه کاری پیش اومد، یکم معطل شدم.》حرفش با عقل جور در می‌آمد؛ اما دلم می‌خواست کمی اذیتش کنم. برای همین رویم را به سمتی دیگر گرفتم و با حالتی قهر آمیز گفتم:《یعنی انقدر کار مهمی بود که ارزشش رو داشت خواهرت رو منتظر بذاری؟》 وهب گفت:《قهر نکن دیگه. به جون زینب کارم واجب بود.》

زیر چشمی نگاهی به او انداختم و با بی میلی گفتم:《بااااشه. بیا این چاییت رو بگیر دستم سوخت.》 و لیوان چای را به طرفش گرفتم. وهب لیوان را از دستم گرفت:《دستت برسه به ضریح ارباب. خودم می‌گرفتم شما چرا زحمت کشیدی؟》 جرعه ای از چای نوشید و گفت:《چای امام حسین خوردن داره.》 لبخندی زدم و گفتم:《کاملا درسته!》 و خود نیز جرعه ای نوشیدم.

چای که تمام شد، وهب الحمدالله ای زیر لب گفت و سپس اضافه کرد:《لیوانت رو بده به من، یه سطل زباله دیدیم می‌اندازیم دور.》 لیوان را به دستش دادم و وهب آن را از من گرفت. سپس گفت:《بیا، موتور رو همین جا ها پارک کردم.》چهره ام در هم رفت:《موتور؟!؟!》 امیدوار بودم وهب با ماشین پدر به هیئت آمده باشد،؛ نه با موتورش. وهب همان طور که راه می‌رفت به شوخی گفت:《نچ نچ نچ. نکنه سرکار خانم از موتور می‌ترسن؟》 با غیظ گفتم:《نه خیر!》 و به دنبال وهب راه افتادم. دروغ می‌گفتم و وهب این را می‌دانست. حقیقت این بود که من از سواری با موتور می‌ترسیدم، آن هم خیلی زیاد. هنگامی که سوارش بودم دائم استرس افتادن از رویش را داشتم.

وهب موتورش را اطراف میدان ندا پارک کرده بود؛ جایی نزدیک موکب ما که حالا جمع شده بود. موتور ساده و خاکستری رنگی بود که آن را دو ماه پیش با حقوقش خریده بود. وهب به موتورش خیلی علاقه داشت و دائم به آن می‌رسید. حتی نمی‌گذاشت یک خش روی آن بیوفتد. هیچوقت دلیل این کار هایش را نفهمیدم. وهب سوار موتور شد و کلاه کاسکتش را بر سر گذاشت و مشغول بستن آن شد؛ اما من همچنان ایستاده و با تردید به موتور چشم دوخته بودم. وهب که ترس را در چشمان من دید گفت:《که از موتور نمی‌ترسیدی؟!》 با غضب گفتم:《نه!》 و جلو رفتم و روی موتور نشستم.

وهب کلاه کاسکت دیگری که داشت را به دستم داد. او همیشه روی موضوع گذاشتن کلاه ایمنی روی سر هنگام موتور سواری تأکید داشت و می‌‌گفت:《ما باید پایبند به قوانین کشور باشیم. این قوانین مثل احکام اسلامی برای سلامتی خودمون و جامعه وضع شدن.》کلاه را روی سر گذاشتم و بندش را بستم. وهب موتور را روشن کرد و راه افتاد. محکم به او چسبیدم و چشمانم را بستم. خدا خدا می‌کردم که سالم به خانه برسم.