انسان

گاه با خود میگویم : مگه من چکار کردم که دیگران این کار ها را با من کردند ؟ سوال همیشگی ام است ، قرار نیست هرگز ، کار هایی را که با من کردند را فراموش کنم ، قرار نیست فراموش کنم که برایشان عروسک سرگرمی بودم ، اما انها برای من همچیز بودند .

ما تصمیم داشتیم بهم عشق بورزیم ، ما باهم پرواز کردیم و به سوی رویا رفتیم ، اما اگر تو کاملا راحت خاطرات را نادیده نمیگرفتی ، ما سقوطمان به چنین شکل نبود .

قول ها تمامی فقط چند کلمه هستند ، انسان هرگز قرار نیست آن را نشکند ، به هر قیمتی باشد ، به خصوص قول های ماندن ، همیشه میگفتند : < من تا همیشه با تو خواهم ماند ! > اما انسان که به طرف مقابل توجه نمیکند ، فقط کار خودش را انجام میدهد ، بخاطر خودش .

میخواهم مانند آینه ، کارهایی که دیگران با من کردند را انجام دهم ، اما اون شخص.. خیلی خاص است ، نمیتوانم انجامش دهم با اینکه او درد هایم را بیشتر کرد .