تفاوت پیانو و هارپسیکورد؟

اول یکم راجب جفتشون براتون توضیح بدم. هارپسیکورد: نوعی ساز کلاویه داره که یکجور هایی مهم ترین ساز دوره‌ی باروک بودن. وقتی کلاویه را فشار می‌دهید، یک پلکروم(فکر کنم یجور مضرابه) کوچک سیم را چنگ می‌زند و صدایی زنگ‌دار تولید می‌کند.

پیانو: این ساز با کلاویه‌های سفید و مشکی‌اش، طیف گسترده‌ای از صداها را تولید می‌کند .وقتی کلید پیانو را فشار می‌دهید، یک چکش کوچک به سیم‌های پیانو برخورد می‌کند و سیم ها را به ارتعاش در می‌آورد و صدا ایجاد می‌شود.

حالا تفاوت ظاهری این دوتا(اسلاید بعد)

یک پیانوی استاندارد ۸۸ کلاویه دارد که محدوده‌ای به اندازه هفت اکتاو(اکتاو یعنی مثلاً از نت لا تا نت لا‌ی بعدی( موزیسین ها کمک کنید برای توضیح) )در پیانو را فراهم می‌کند.

هارپسیکوردها معمولاً کلاویه‌های کمتری دارند (حدود ۶۱ کلاویه)، که محدوده صدایی آن‌ها را محدودتر می‌کند، اما صدای متمرکزتری ارائه می‌دهد که مناسب قطعاتی است که مناسب خودش نوشته شدن.

حالا میریم سراغ تفاوتاشون برای نوازندگی.(اسلاید بعد)

تفاوت اساسی در تولید صدا است. هارپسیکوردها از پر یا پلاستیک برای نواختن سیم‌ها استفاده می‌کنند که صدایی روشن و تا حدی فلزی تولید می‌کند که مخصوص موسیقی دوران باروک است. و اما پیانوها از چکش برای ضربه زدن به سیم‌ها استفاده می‌کنند که به آن‌ها امکان ایجاد طیف گسترده‌تری از صداها را می‌دهد – از نرم و ملایم تا بلند و طنین‌انداز. این ویژگی متنوع پیانو را برای انواع مختلف سبک‌های موسیقی مناسب می‌کند.

تکنیک‌های نوازندگی نیز به طور قابل‌توجهی متفاوت هستند. نوازندگان هارپسیکورد بر روی کار دقیق انگشت و تزیینات موسیقایی تمرکز می‌کنند، زیرا این ساز فاقد کنترل دینامیک (تغییر حجم صدا) است. موسیقی هارپسیکورد معمولاً شامل تزیینات پیچیده‌ای است که به جای دینامیک برای بیان احساسات به کار می‌روند.(اسلاید بعد در ادامه همین...)

در مقابل، پیانیست‌ها آزادی بیشتری دارند تا با تغییر نیروی واردشده به کلاویه‌های پیانو، طیف وسیع‌تری از دینامیک‌ها و احساسات را کشف کنند.