روانی های دیروز در میان کلیساها رها شدند

می‌ترسیدند و می ترسیدند پس چشمانشان را بر روی حال بیمارش بستند، بر غم دلش چنگ زدند و بر روی تخت انداختنش ، دارو را جلوی دهانش گرفتند و تمام ! روزها همین گونه گذشت، بر اسم دیوانه بودن پاهایش را گرفتند، دست هایش را روی هوا ماندگار کردند و قلبش را قفل کردند.

جسم درد میکند؟ دارو بخورید! ذهن درد میکند؟ در میان همه مشکلات گذشته ، جنون هم یکی از آنان بود. بیماری های روانی همیشه نقش یک پازل را برای ما داشتند که تکه آخرش گم شده است. در قرون وسطا که مردم از بیماری روانی ترسیدند کلیسا ها گوش به زنگ با رویکرد های جادویی پیشرفته تر از دیروز در صف ایستادند، جن گیری، قدیس ها و زیارتگاه ها همه و همه برای بیماران روانی. در سال های اولیه جامعه از بیماران مراقبت میکرد و بعد ها آسایشگاه ها تاسیس شدند. در سال 1247 مکانی تاسیس شد که به اسم بدلم معروف شد،با همان هرج و مرجی که توصیف میکرد. درمان ضعیف و سردرگمی که به خوبی نگرش مردم از بیماران روانی را نشان می‌داد. افراد داری اختلالات روانی همیشه متفاوت بودند و روش های مختلفی برای برخورد با آنها بود که بعضی از آنها تا امروز پابرجا ماندند. پزشکان اولیه خیال میکردند شیطان آنان را تسخیر کرده و از این رو روشی به اسم ترفیناسیون ارائه دادند که شامل سوراخ کردن سر افراد میشد تا روح شیطان از بدنشان خارج شود، این راه در تمدن های مختلف نیز گسترش یافت و میتوان در بقایای اینکاها در پرو اجسادی با سر سوراخ شده و ابزار ترفینی دید.‌

در اساطیر یونان آژاکس در حالی آشفته گوسفندان را سلاخی میکرد با این خیال که دشمن هستند. بقراط بدن را سالم میدید تا زمانی که بیمار شود و تئوری هایی طرح کرد. او پیشنهاد داد که درمان اختلالات روانی باید شامل برگرداندن مایعات و شوخ طبعی به بدن باشد، علاوه بر آنان این کار را میتوان با استراحت، ورزش، دوری از الکل و رابطه جنسی انجام داد. یونانی ها و رومی از اینکه اختلالات روانی مشکلی بزرگ برای جامعه و خودشان است آگاه بودند، به خاطر همین آگاهی قوانینی تصویب شد که دستورالعمل های خاصی را تعیین می کرد. از آنجایی که تیمارستان نبود از افراد بسیار آسیب دیده در خانه نگه داری میشدند و باقی با امید اینکه ارواح اهریمن ازشان دور شود سرگردان بودند. در دورانی افراد سال‌های خود را در میان مقبره‌ها سرگردان سپری کردند. میگفتند ارواح خبیث در گله خوک ها رانده شدند، جز نفرت انگیزترین حیوانات برای یهودیان. جالینوس بعد ها درمورد هیستری که با درد و مشکلات تنفسی بود صحبت کرد که براساس رحم سرگردان در زنان بود،در حقیقت کلمه یونانی رحم هیستر است. طب یونانیان و رومی ها سال ها به عنوان پایه پزشکی عمل کرد. قرون وسطا پیچیش خاص خود را برای درمان بیمارهای روانی اضافه کرد.

در طول قرن پنجم امپراتوری روم با حمله بربرها رو به زوال بود و پایتخت به بیزانس، استانبول امروزی، منتقل شد . کنستانتین مسیحی شد و زمانی که دین رسمی روم مسیحیت شد ، راه کلیساها برای بدست گرفتن قدرت هموار شد . کلیسا تبدیل به کنترل کننده پزشکی شد، آن هم با الویت معنویت در بدن. کلیسا سنت ها و خرافات را باهم در آمیخت به گونه‌ای که شیوه های قدیمی شفا بخشی در مسیحیت گنجانده شد. همانطور که موسیقی درمانی ملایم برای بیماری های روانی شناخته شد. قرون وسطا با موجی از بیماری همراه بود، آبله و طاعون جمعیت را از بین برد. با این حال بیماری های روانی یکی دیگر از مشکلات مورد توجه مردم بود. علاقه مردم به آموزش های جالینوس باعث شد مردم بیماری روانی را به چهار دسته تقسیم کنند ،دیوانگی، شیدایی، مالیخولیا و فرسودگی. دلیل آنها عدم تعادل در طنز بود و هدف دکتر برگردان آن بود. با این حال خرافات همیشه پیروز است . همانند این باور که ماه باعث دیوانگی است و فرد بیمار در جایی خوابیده است که نور ماه میتاپید و باعث این آشفتگی ماه است،متاسفانه این باور تا قرن نوزدهم نیز ادامه داشت .

کلیسا تعبیری متفاوت ارائه داد، این گونه اختلالات در نظر کلیسا شواهدی بر جادوگری و تسخیر شیطان بودند. بعد ها افرادی که دارای درجات جنون بودند، مخصوصا زنان را اهل جادوگری می‌دانستند. البته برخی بیماران روانی را دارای موهبت الهی می‌دانستند. بسیاری در روستا ها افراد را زیر بال و پر می‌گرفتند و مانند بچه ها با آنها رفتار میکردند. برخی اهل نت بیدار شدند و شروع به ساخت آوازه های جنون ز عشق شدند. دیدگاه ها برای درمان بیماری های روانی در آن زمان عجیب و متنوع بود. خونریزی یکی از درمان های اولیه بود با این حال برخی دارو ها را پیشنهاد میکردند تا فرد را آرام کنند. یکی از متفاوت ترین شکل های درمان شوک دادن به فرد بود، آنها فرد را در رودخانه پرت میکردند تا کمک کند به هوش آید! برخی از جوامع آلمانی بیماران روانی و عقب مانده ذهنی را با شلاق زدن به خارج از شهر یا هدایت آنها به سمت روستاهای دیگر بیرون می کنند. صعومه ها معمولاً پناهگاه‌ افراد بودند.