اختلال شخصیتی ADHD

اختلال کم توجهی - بیش فعالی یا Attention deficit hyperactivity disorder یا به طور مخفف ADHD یک بیماری عصبی-رشدی است که اکثرا در دوران کودکی اتفاق می افتد اما میتواند تا بزرگسالی ادامه پیدا کند. بیماری ADHD یک نقص تکاملی‌ عصبی است که اغلب در سنین کمتر از ۷ سالگی نشان داده می شود.

کاهش دوپامین از اصلی‌ترین عوامل مؤثر در به‌وجود آمدن ADHD است. دوپامین یک ماده شیمیایی است که ترشح آن به شکل قابل‌توجهی بر روی فعالیت‌های مغز و بدن انسان تأثیر گذاشته و به انتقال سیگنال‌های عصبی کمک می‌کند. این ماده در ایجاد پاسخ‌ها و واکنش‌های عاطفی مؤثر است. یافته‌ها نشان می‌دهند، حجم قشر خاکستری مغز مبتلایان به این عارضه از سایر افراد کم‌تر است. ماده خاکستری شامل نواحی خاصی از مغز است که کنترل برخی رفتارها و عملکردها را برعهده دارد.

از عمده‌ترین نشانه‌های بیش‌فعالی – تکانشی می‌توان موارد زیر را نام برد: بی‌قراری مداوم-پرحرفی بیش از اندازه-عدم توانایی در رعایت نوبت-فعالیت فیزیکی بیش از حد و غیرمعمول-عدم توانایی در حفظ آرامش-قطع کردن مکرر صحبت‌های سایرین

بر اساس مطالعات، در فاصله سنین ۵ تا ۱۷ سالگی، از هر ۱۰ کودک یک نفر به اختلال ADHD مبتلاست. دانشمندان این عارضه را یکی از شایع‌ترین اختلالات رشدی – عصبی این گروه سنی می‌دانند. بیش فعالی بزرگسالان معمولاً از عدم درمان این اختلال در زمان کودکی ناشی می‌شود. بر اساس مطالعات، در حدود ۶۰ درصد از کودکان مبتلا به این عارضه به شکل مناسب درمان نشده و در دوران بزرگسالی هم همچنان از تبعات آن رنج می‌برند. بیش‌فعالی بزرگسالان معمولاً با نشانه‌هایی به‌مراتب ملایم‌تر از کودکان همراه است.

از عمده‌ترین عوارض بیش فعالی می‌توان به افسردگی، احتمال بروز خطرات فیزیکی جدی ناشی از حواس‌پرتی و ناآرامی، مشکلات خانوادگی و ارتباطی، ناتوانی در بیان احساسات، ایجاد مشکل در روند یادگیری، ناتوانی در پیروی از دستورالعمل‌ها، احتمال ازدست‌دادن شغل و بسیاری موارد دیگر اشاره کرد.

اختلال بی‌توجهی یکی از انواع بیش فعالی است. افراد مبتلا به این نوع ADHD در تمرکز، اتمام کارها و وظایف و پیروی از دستورالعمل‌ها مشکل دارند. به باور متخصصان، بیش‌فعالی کودکان و به‌ویژه دختران عمدتاً ازاین‌گونه است. با توجه به منزوی بودن این دسته از کودکان و عدم تمایل آن‌ها برای ایجاد اخلال در نظم کلاس ممکن است بیماری آن‌ها به‌درستی و در زمان مناسب تشخیص داده نشود.

بیش‌فعالی ترکیبی یکی از شایع‌ترین انواع این بیماری است. افراد مبتلا به این نوع ADHD غالباً علائم کم‌توجهی و بیش‌فعالی – تکانشی را به طور هم‌زمان نشان می‌دهند. از این جمله می‌توان به مجموعه‌ای از رفتارها نظیر عدم تمرکز، حواس‌پرتی، رفتارهای تکانشی، فعالیت فیزیکی بیش از اندازه و برخورداری از انرژی مهارنشدنی و عمدتاً مخرب اشاره کرد.