هلیکس،مرکز خریدی که زندان شد!

در محله فقیر نشین شهر سن آگوستین، در جنوب مرکزی کاراکوس در ونزوئلا، در جایی که پر از خانه های قدیمی است ساختمانی باشکوه بر روی تپه ای کوچک خودنمایی می کند، ساختمانی که طراحیش را معمار ریچارد فلور انجام داده و در طراحی منحصربفرد نمای آن مسیری شیب دار به صورت مارپیچ به دور ساختمان پیچیده شده که هر چه بالاتر می رود باریک تر می شود. ساختمان بالا و بالا تر رفته و در بالای آن گنبد زیبایی ظاهرش را باشکوه تر کرده است

این ساختمان که به اسم هلیکس معروف است یکی از مهمترین یادگارهای به جای مانده از جنبش مدرنیته است. نکته ای که این ساختمان را از دیگر ساختمان های دنیا متمایز کرده این است که این بنا قرار بود اولین مرکز خرید دنیا باشد که مسیری ۴ کیلومتری به دورش کشیده شده تا ماشین ها بتوانند در این مسیر به بالا و پایین ساختمان بروند و ماشین خود را درست در جلوی همان مغازه ای که قصد خرید از آن را دارند پارک کنند. در این ساختمان قرار بر این بود که به غیر از ۳۰۰ مغازه که با اجناس متنوع و لوکسش از آن محلی عالی برای خرید می ساختند امکانات دیگری مثل یک هتل ۵ ستاره، سالن تماشای فیلم و تئاتر با ۷ پرده، سالن نمایش، باشگاه، استخر، سالن بولین و محل نگهداری کودکان هم به چشم بخورد.

در اواخر دهه ۱۹۵۰ سه معمار، طراحی اولیه این ساختمان را ارائه دادند و وقتی ایده طراحی آن را در موزه هنر مدرن در نیویورک به نمایش گذاشتند همه آن را به عنوان یک طراحی مدرن و موفق تحسین کردند و پابلو نرودا (شاعر برنده جایزه نوبل شیلی) آن را یکی از زیباترین ساختمان هایی دانست که از ذهن یک معمار هنرمند سرچشمه گرفته است.ساخت این مرکز خرید شروع شد و وقتی دیگر چیزی به انتهای ساخت این بنا نمانده بود «پرز جیمنس» دیکتاتور ونزوئلا سقوط کرد و با این سقوط منبع مالی ساخت ساختمان هم از بین رفت. دولت جدید علاقه ای به تکمیل پروژه نداشت چون آن را ساختمانی می دانست که یادگار دیکتاتور قبلی است. در سال ۱۹۶۱ یکسال قبل از اینکه قرار بود ساخت این پروژه به پایان برسد ساختش متوقف شد و در سال ۱۹۷۵ بعد از وقفه ای طولانی به اموال دولتی واگزار شد.

در سال ۱۹۷۹ افرادی که خانه هایشان در ریزش کوه از بین رفته بود وارد این ساختمان شدند و در عرض ۳ سال تعداد افرادی که به طور غیر قانونی این ساختمان را تصرف کردند به ۱۰ هزار نفر رسید و هلیکس به محلی برای قاچاق مواد مخدر تبدیل شد. در سال ۱۹۸۲ همه ساکنان ساختمان تخلیه و قرار بر این شد که آن را به موزه تاریخ و انسان شناسی تبدیل کنند اما این اتفاق هیچ وقت نیفتاد و به جای آن پلیس اطلاعات ونزوئلا، ساختمان را در سال ۱۹۸۴ تصرف و آن را به پایگاه خود تبدیل کرد. اتاق های این ساختمان که زمانی برای فروش اجناس مختلف طراحی شده بود سلول هایی برای نگهداشتن بازداشتی ها برای بازجویی و شکنجه شدند و ساختمانی که قرار بود در دهه ۵۰ و ۶۰ نمادی برای تجارت آزاد باشد به زندان زندانیان سیاسی تبدیل شد.

طبق گزرشی که NGO (سازمان مردم نهاد) منتشر شده از ژانویه ۲۰۱۴ تا ژوئن ۲۰۱۶ بیش از ۱۴۵ مورد شکنجه بیرحمانه توسط دولت ونزوئلا در این زندان به ثبت رسیده است. در سال ۲۰۱۲ دادگاه آمریکایی مربوط به حقوق بشر از این ساختمان بازدید کرد و اعلام کرد که اینجا جای مناسبی برای زندانیان نیست