بدون عنوان

از بچگی با داستان های پدربزرگم درباره ی جنگ جهانی دوم بزرگ شده بودم، او مردی بود که در زمان جنگ سال های سختی را در برلین با خاطرات تلخ و شیرین سپری کرده بود.داستان های او، نه تنها داستان یک مرد بلکه داستان یک ملت بود. هرروز، از کنار دیوار های برلین رد میشدم و

به یاد او می افتادم، دیواری که روزی برلین را نصف کرده بود و خانواده هارا از هم جدا کرده بود.پدربزرگم همیشه میگفت ، این دیوار ها فقط از آجر و سیمان ساخته نشدند بلکه از احساسات و خاطرات ما هم ساخته شده اند

،یکی از خاطرات پدربزرگم درباره‌ی دو سرباز بود که در دوران جنگ جهانی دوم با هم دوست شده بودند. این دو سرباز، یکی آلمانی به نام مارتین و دیگری روسی به نام نیکلاس، به طور تصادفی در خط مقدم جنگ با هم آشنا شده بودند. در میان هرج و مرج و ترس از مرگ، آنها یکدیگر را حمایت می‌کردند

و دوستی‌ای عمیق و غیرمنتظره بینشان شکل گرفت. مارتین و نیکلاس تصمیم گرفتند که هرگز اجازه ندهند جنگ و دشمنی‌های سیاسی، دوستی‌شان را خراب کند. آنها پیمانی بستند که بعد از جنگ، حتماً یکدیگر را پیدا کنند و زندگی‌ای آرام و دوست‌داشتنی را در کنار هم شروع کنند.

اما در یکی از روزهای سخت جنگ، مارتین در یک حمله شدید زخمی شد و نیکلاس مجبور شد که او را به میدان نبرد ترک کند.نیکلاس با قلبی شکسته و اشک‌های جاری، به دوستش قول داد که هرگز او را فراموش نخواهد کرد. مارتین نیز با لبخندی کمرنگ، امیدوار بود که دوستش به سلامت از جنگ بازگردد.

پدربزرگم همیشه می‌گفت: "جنگ، بیش از هر چیزی، روح انسان‌ها را زخمی می‌کند." این دوستی فراموش‌نشدنی بین مارتین و نیکلاس، نمادی از انسانیت در دل ترس و وحشت بود.