فرشته ای در لباس انسان !

در دل هر غروب، فرشته‌ای بی‌بال دختری که شبیه ستاره‌ای درخشان است ولی در چشمانش، سایه‌ای از تردید اعتماد به نفس، گم شده در راه‌های دور

گل‌های باغ، به زیبایی‌اش حسد می‌برند آینه‌ها در برابرش، عشق را منعکس می‌کنند اما او، در دلش طوفانی از ترس زیبایی‌اش را نمی‌بیند، در گرداب خویش

هر لبخندی که می‌زند، نوری است در شبانگاه هر نگاهی که می‌کند، آسمانی بی‌پایان است اما او، در درون خود پر از سوال و تردیدهای بی‌پایان است

فرشته ای در لباس آدمی، بی‌خبر از قدرت خویش دست‌هایی که می‌توانند دنیایی را دگرگون کنند ولی او، در آینه‌های ذهنش از تصویر خود، بی‌اعتماد و خسته است

بگذار صدای عشق، به گوش او رسد بگذار نور امید، دلش را روشن کند زیبایی‌اش را ببیند، فرشته‌ای بی‌پروا با اعتماد به نفس، جهان را به تسخیر در آورد