برنامه شاتل های فضایی

توضیح کوتاه شاتل فضایی: شاتل فضایی ، نخستین فضاپیمای قابل استفاده مجدد در جهان بود که اولین بار در سال ۱۹۸۱ پرتاب شد. سه بخش اصلی آن مدارگرد، موتورهای تقویت‌کننده و مخزن خارجی سوخت بودند.

شاتل فضایی ، نخستین فضاپیمای قابل استفاده مجدد در جهان بود که اولین بار در سال ۱۹۸۱ پرتاب شد. سه بخش اصلی آن مدارگرد، موتورهای تقویت‌کننده و مخزن خارجی سوخت بودند. ویژگی اصلی شاتل این بود که مهم‌ترین جزء آن، یعنی مدارگرد، می‌توانست به دفعات متعدد به فضا پرتاب شود و روی زمین فرود بیاید.

کاشی‌های سرامیکی مقاوم در برابر حرارت که روی بدنه مدارگرد شاتل قرار داشتند، مانع از سوختن آن هنگام عبور از جو زمین می‌شدند. برنامه شاتل‌های فضایی توسط سازمان ملی هوانوردی و فضایی توسعه یافته‌است. ناسا جهت‌گیری و مدیریت سیستم ترابری به فضا (نامی که ناسا به کل برنامهٔ شاتل فضایی داده‌است) را بر عهده دارد.

و این شامل همکاری با آژانس‌های دولتی و بین‌المللی و پروژه‌های مشترک است. ناسا همچنین بازرسی الزامات سفرهای فضایی غیرنظامیان و تجاری را برعهده دارد. سیستم شاتل فضایی از ۴ عنصر اصلی تشکیل شده‌است: فضاپیمای مدارگرد، موشک‌های پیشرانهٔ سوخت جامد، مخزن خارجی و موتورهای اصلی.

مدارگرد توسط قسمت سیستم‌های ترابری فضایی شرکت راکول اینترناشنال در داونی، کالیفرنیا ایجاد شده‌است، که همچنین مسئول یکپارچگی کلی سیستم‌های برنامهٔ شاتل می‌باشد. قراردادهای مدارگرد و یکپارچه‌سازی هر دو زیر نظر پایگاه فضایی جانسون در هیستون، تگزاس می‌باشند.

موشک‌های پیشرانهٔ سوخت جامد توسط شرکت مورتون تیکول در بریگهام، یوتا ساخته‌شده‌اند و نصب نگه‌داری و تنظیم آن‌ها بر عهدهٔ شرکت یونایتد اسپیس بوستر اینکوپریشن انجام می‌شود.

مخزن خارجی توسط لاکهید مارتین در پایگاه میچود در نیواورلئان تولید شده و موتورهای اصلی را قسمت راکتدین شرکت راکول در کانوگا پارک، کالیفرنیا می‌سازد. همگی این قراردادها زیر نظر مرکز فضایی مارشال در هانتسویل، آلاباما می‌باشد.