نامه‌ای به مقصد دریا

⛧این داستان واقعی است و مربوط می­شود به سال 1941 که جنی ناتر و اریک کورنیش برای اولین بار همدیگر را ملاقات می­کنند و عاشق هم می­شوند و رابطه آنها با نوشتن نامه تداوم می­یابد اما در ادامه اریک، که عضو ارتش نیروی دریایی بود، در خلال جنگ جهانی دوم در دریا ها ناپدید می­شود، اما جنی همچنان به فرستادن نامه ادامه داد

یک سالی می­شود که نامه ای از طرف اریک به دستم نرسیده، اما من هنوز هم هر هفته با همان شور و هیجان هفته اولی که برایش نامه می­نوشتم و پست می­کردم، برایش نامه می­نویسم و گل­های خوش­رنگ باغچه را لای کتاب­هایم خشک می­کنم و پایین نامه می­چسبانم و گاهی از همان آبنبات­هایی که دوست داشت به زور توی پاکت جا می­دهم و برایش می­فرستم.

هر روز که خودم را توی آینه نگاه می­کنم، بیشتر به این پی می­برم که قدیمی­ها راست می­گفتند، انتظار آدم را پیر می­کند، لبخند را از لب آدم می­دزدَد ، چین و چروک را به صورت هدیه می­کند و کمر را خم می­کند. با خودم مدام فکر می­کنم که اگر امروز، اریک در خانه را بزند و در را باز کنم، آیا من را می­شناسد یا اینکه یکه می­خورد و می­گوید به خانم ناتر بگویید بیاید دم در؟! یا اگر اتفاقی توی کوچه و بازار نگاه­مان بهم گره بخورد بی اعتنا از کنار من می­گذرد یا نه، اشک توی چشمانش حلقه می­زند و طوری مرا محکم در آغوش میکشد که نفس کشیدن برایم سخت باشد؟

فکر می­کنم بخاطر همین است که پنج سالی می­شود که مدل بستن موهایم را عوض نکرده ام. هرشب جلوی موهایم را بیگودی می­پیچم و صبح­ها پشت موهایم را حلقه می­کنم و با گیره روی سرم محکمش می­کنم . هنوز همان گوشواره و گردنبند مرواریدم را می­اندازم که در یکی از پیاده­­ رو های عصرگاهی­ با هم خریده ­بودیم و هر روز دلخوشم که درِ این خانه زده شود و اریکی پشت در باشد که با دیدن این مدل مو و این جواهرات، جنی سابق را بیاد آورد.

حالا به رسم هر شنبه­، دوباره پشت میز مینشینم و تصور می­کنم، اریک همه این نامه ها را میخواند و دلگرم است که من هر روز چای دم می­کنم و کیک برشته می­پزم و منتظر می­مانم تا او بیاید و عصرانه را با هم کنار گرمای لذت­بخش شومینه در فصل زمستان بخوریم، پس قلمم را آغشته به جوهر می­کنم و شروع می­کنم به نوشتن برای او.

اریک عزیزم؛ زندگی با جزئیات بی اهمیتش در جریان است با این تفاوت که گردش زمین برای من متوقف شده است و درخشش خورشید را روی پوستم دیگر احساس نمی­کنم، صدای خندیدنم را فراموش کرده­ام و دیگر یادم نمی­آید برای باز کردن سر صحبت با رهگذر توی خیابان چه می­گفتم. هر از چندی به ساحل می­روم، کنار آب مینشینم و ساعت ها با تو حرف می­زنم و گاهی همان آوازهایی را که شب­ها در خیابان های سوت و کور فرانکفورت برایم میخواندی و دست دور گردنم می­انداختی را برایت میخوانم و از موج دریا قول می­گیرم که همه آن­ها را مو­به­مو به گوشت برساند و گاهی پشت پنجره اتاقم می­نشینم و دیوانه ترین غزل­ها را برایت می­سرایم و به دست باد میسپارم. گاهی هم پیش می­آید که ساعت ها در روز خیره به در می­نشینم و مدام از خودم می­پرسم، آیا زنگ در دوباره مرا به سوی انتظار می­برد یا نه؟

داشتم کم کم اوج می­گرفتم که کسی در اتاق را زد. قلم را روی کاغذ گذاشتم. گفتم:-بله؟ خانم میتونم بیام تو؟صدای جسیکا بود. خدمتکار و البته دوست و همراه من در نبود اریک.گفتم:حتما عزیزم.جسیکا در را باز کرد . وارد اتاق شد و روبه روی من کنار میز ایستاد. دستش را روی صندوقچه روی میز گذاشت و پاکتی را به سمت من گرفت و گفت:آقایی همین حالا پاکت را به در خانه آورد و گفت برای شماست.من لحظه‌ای مکث کردم. دستم را به چانه گرفتم و کلمه های جسیکا را با خودم تکرار کردم.یک پاکت ... برای من... یک آقایی... فریاد زدم: حتما از طرف اریک است.

خوشحال برای اریک و خوشحال برای خودم، پاکت را از جسیکا گرفتم و باز کردم . کاغذ کاهی تا شده ای داخل پاکت بود. تای کاغذرا باز کردم. منتظر دستخط ریز و ناخوانا ی اریک بودم که جز من و تعداد معدودی از دوستانش کسی نمی­توانست آن کلمات بهم چسبیده را در بین جوهر­های پخش شده شخیص بدهد و بخواند و منتظر جمله " در قلبم جای داری" در پایین صفحه و بعد نقاشی ناشیانه گل و قلب تیر خورده بودم، ولی دیدم که نامه با دستخط دیگری نوشته شده بود و خبری از قلب و گل در پایان نامه نبود. دلم شور زد و سریع شروع کردم به خواندن.

خانم ناتر؛ امیدوارم حالتان خوب باشد. این نامه را باید خیلی قبل تر از این به دست شما می­رساندم اما باور کنید که صبح امروز به فرانکفورت رسیدم. متاسفم که باید بگویم، اریک در یکی از عملیات­ها، گلوله­ای به وسط پیشانی‌اش خورد و به دریا افتاد و همراه با ده ها سرباز بی­گناه دیگر در دریا غرق شد. من و پنج نفر دیگر تنها بازماندگان آن عملیات هستیم، باور کنید کسانی که مرگ بهترین دوستانشان را از نزدیک می­بینند و کاری از دستشان برنمی­آید، فرقی با مرده ها ندارند. همیشه خواندن نامه­های شما جزو اولویت هایش بود و هر شب قبل از خواب به من می­گفت خودش را نمی­بخشد که باعث شده شما طی این سال­ها بسیار سختی بکشید و دوری و دلتنگی او را تحمل کنید. لطفا برای آرامش روح اریک و همه سربازها دعا کنید و یادتان نرود که مرده ها حالشان خوب است، بیشتر باید به فکر زنده ها بود. ارادتمند شما

بغض مانند دو دستی که بخواهد راه نفس را بر کسی ببندد، گلویم را می فشرد. اریک توی دریاها غرق شده بود اما مگر دریا را گنجایش آن همه عشق و شجاعت بود؟! با خودم فکر ­کردم من هر چه را که باید در این زندگی از دست داده باشم، از دست داده­ام و دیگری چیزی برایم در این زندگی نمانده، که دست روزگار بخواهد آن را از چنگم در بیاورد.با نامه آقای لارنس، صورتم را پوشاندم و بلند بلند گریستم. صورت نمکی اریک بیچاره را با ته ریش و چشم­های آبی رنگش تصور میکردم، در حالی که صورتش به خون آغشته است، دریا ذره ذره غرقش کند و در قعر دریا در تاریکی محض، خوراک کوسه ها و اره­ماهی­ها شود و جز یک لباس ارتشی چیزی از او به ساحل برنگردد. آیا زندگی پایانی غم انگیز تر از این می­تواند داشت؟!