ویالون

گاهی هم چرخه گردون گردشش را طوری رقم میزند که جز آرشه و ویالون چیزی برایت باقی نمیگذارد! درست است سعی داری نت ها را با ویبراسیون بنوازی آنجوری که دلت میخواهد ؛اما با نبود صابون نخواهی توانست صدای بهشتی آن را بشنوی البته تفاوت است بین شنودن و گوش سپاری. تو آن موقع که با گوش جان صدای سازت را میشنوی گویی تک تک بند های وجودت رهسپاره نیستی هایی میشود که تنها در خواب و رویا انتظارش را داشتی

هرچند رفیق گذریست که دیگر خوابمان هم رنگی نیست... این هوالی هیچ چیزی جز خاکستری دیده نمیشود =)با آمدنت انگاری سوی دیداره چشمانم هر دم برایت پر میکشد! آری بیا که در غم عشقت مشوشم بی تو؛ بیا تا با نوحه های آواز خواندنت بر روحه منم آرشه کشی کنی ؛نواختنه تو چونان ز هستیه من غوغا میکند که آن لحظات را فقط و فقط با سرآغازی به نام مرگ برابر میدانم آن زمان که غرق در صوت و اوزانت میشوم با هرکدام از پدیده های طبیعت نیز قابل قیاس نیست

میگویند آسمان فرصته پرواز بلندیست ؛بستگی دارد تا چ حد پروانه باشی!در جواب میگویم من پروانه نیستم بلکه من همان فرشته ای هستم که برای شوق نوازندگی ات پر در می آورم و به سوی کهکشان های دور بال بال میزنم و آوای {دوره می} را مدام زمزمه میکنم.ورد معجزه گرمان همین است! یادت که نرفته! ها؟!شبی که به ویالون حسودی کردم؛اما این قبول نیست ها ...تو آنجوری که سیم های او را نوازش میکردی گیسوانم را ناز نکردی...

میخواهم از ویالون خواهش کنم ازین به بعد از خیر کوک نبودنش بگذرد و بگذارد ب جای او من در کیفه تابوتی اش دفن شوم؛روح من بیشتر به کوک ماندن نیاز دارد! من خراشیده تر از آنم که بخواهم در هوای آزاد بدون او زندگی را سر کنم... تو جایگاه خاصی برای فَکَم قائلی اما چرا وقتی در نبودش لرزه به جانم می افتد و گریه میکنم پناه چانه ام نمیشوی؟ چرا وقتی تو را مینوازم با بی انصافیه تمام از شانه ام لیز میخوری و جایی میروی ک آهنگم خراب شود؟ویالون عزیز ما بحثمان همان شبی شروع شد که جای سره خودت بالشتک را برایم جایگزین کردی فراموشت شد من جز تو به چیزه دیگری عادت نخواهم کرد؟

به قول دوسته کارائوک نویسم( عجب دریای سحر آمیزیست غم های عالم)!بعده تو دگر سولفژ هایم چه میشود؟با صدایی پر از بغض که نمیتوانم بخوانم!با لرزش دستانم که نمیتوانم بنوازم و کلی نمیتوانم های دیگر که تو از آنها کاملا بی خبری... مگر این کره خاکی چه بدی در حقت نموده بود که اینطوری انتقامش را از منه بی پناه گرفتی؟ من یک روز خوش بدون تو را فقط با ویالونم سر کردمو تو به کلاویه های پیانو دل خوش کردی! من با ویالونم در غمو شادی مشارکت کردمو تو دستانت را جای من به هندگرام هدیه دادی تا بلکه آرامشی ناتمام نصیبت شود ولی چرا مرا نمیبینی؟:)) منی که همه وجودم را تقدیمت کردم تا آرامش ابدی را از خودم بگیرم و به تو بدهم اما مثل اینکه ۶ و ۸ از من مهم تر بود.

ازین به بعد برو و درگیر آکورد بشو ببین اون چی به تو میگه ببین به اندازه من تو براش مهم هستی یا نه فقط خواهشی دارم ازت... دیگه برنگردیا! سرم پر از سوت هایی شده که توی خیابان قدم زنان در آن همه برف اسفند ماه میکشیدم تا بخار دهانم در هوای سیاه معلوم شود. حتی دیگر ویالونمم هم شکوندم. یار صمیمیه من هم شکست چه برسد به منی که صاحبش بودم! من خیلی وقته نفس میکشم ولی زنده نیستم روحم نیاز به درمان دارد آن هم فقط با وجود صدای تو نوای تو آوای تو... پس بنواز ای مرغ سحری آشنای مرا تا از تو هم گلایه مند نشده ام؛ بنواز ای جانان که گر جانی بُوَد برای تو بود !بنواز ای سعادته نداشته من !بنواز که بد به نوایت محتاجم ای ارکیده ی سپید من ای بهاره مرده من دستان ظریفت را دوباره بر قلبم بگذار تا تنفس بریده بریده ام را حس کنی طوفان درده تو پایان پذیر نیست من تا دمه گیج شدن دوره تو چرخیدن را با تمام چرخ و فلک های دوران طفولیتم نیز عوض نمیکنم اما تو...