پارت|²

تکان های ریز قطار باعث شد تعادلش بهم بخورد و به روی زانو های کوچکش فرود امد. درد خفیف دلیل دیگری برای گریه اش شد و این دفعه شدیدتر اشک هایش سرایز شد و با خود گفت: الان-الان چی میشه؟تنها قراره این وسط بمونم؟اخ میسوزه پام. چند دقیقه ای همان گونه نشست. برنامه ای برای تغییر حالتش نداشت،گویا هنوز باور نکرده بود که واقعا از خانواده جدا شده. هر لحظه احساس ترس مثل کودک خردسال بر او غلبه می کرد و بیشتر فکر می کرد پوچ است. خانوم مسنی که چرخی پر از بطری های آب و شکلات رو به رویش بود به او نگاهی انداخت که گویا موجودی حقارت امیز است و گریه ی ملورین شدت باورنکردنی گرفت. زن که ظاهرا متعجب شده بود رو به رویش زانو زد:بلند شو ، باید بری داخل یک کوپه. و بدون منتظر ماندن پاسخ دست کوچک دختر را گرفت و به طرف واگنی هل داد. پشت ملورین غمگین به در کوپه بود و تا زمانی که برنگشته بود متوجه حضور های معذب افراد نشده بود. چهره اش خنده دار و شلخته تر از قبل شده بود و نوک بینی اش حال قرمز شده بود. با آستین های لباس کاراملی خود اشک هایش را پاک کرد و سرش را به یک طرف هم کرد و به پسری که شکلات غورباقه ای میخورد خیره شد: تو همونی نیستی که توی دیاگون الی دیدمت؟

دختر دیگری که داخل کوپه بود و موهای مصری اش را شانه میزند و ظاهرا ناموفق بود با لحن بی ادبانه پرسید:تو دیگه کی هستی؟ ملورین چشمانش را ریز کرد و دست به سینه گفت:ملورین لی بل- اما چشم غره ی پسر به دختر مو مصری باعث شد ملورین حرفش را قطع کند . پسر فقط از پنجره بیرون را نگاه کرد. ملورین که هرگز در عمر کوتاهش بی توجهی ندیده بود رو به روی پسر نشست و با لبخند گفت: تو میتونی حرف بزنی؟ پسر همچنان سکوت کرد. اینبار ملورین روش دیگری را امتحان کرد:نکنه پدرت میزنه تو رو؟ پاپا هیچوقت حتی سر من داد نکشیده ولی خب بابایی گاهی بهم هشدار میده بابت سر به هوا بودن. پاپا میگه هیج بچه ای حقش نیست تو محیط بد بزرگ بشه با این حال بابا یک بار یواشکی بهم گفت که خانواده پاپا اونو دوست نداشتن.نکنه توهم پدرت دوست نداره؟ پسر انقدر جعبه شکلات را محکم فشار داد که خرد شد و با اعصبانیت جواب داد:من هم بلدم حرف بزنم هم خانواده ام محشرن،برعکس تو معنی پدر مادرو می فهمم.اصن از کجا پیدا شده هوم؟ ملورین مات نگاهش کرد:منظورت چیه از کجا پیدام شده؟ دختر مصری این بار گفت:مشخصه دیگه، همه ی ما یک مادر و یک پدر داریم. تو چجور موجودی هستی،یک فضایی؟ پسر نیشخندی نثارش کرد:بیخیال پانسی، همه میدونن اون یک یتیمه که با یک مشت خائن خون زندگی میکنه. *یتیم*. به فهرست مبهم های ملورین افزوده شد.

نتوانست خودش را کنترل کند و بی هوا پرسید:یتیم یعنی چی؟ دختر دیگر که پانسی خطاب شده بود خنده ی تمسخر آمیزی نثارش کرد:ببینم تو اصلا یازده سالت شده؟ حتی خواهر شش ساله‌ی منم معنیشو میدونه! پسر با تشر پاسخ داد:کسی که والدینی نداره،کسی مثل تو. ملورین مشت هایش را گره کرد و انگشتر کوچکش به کف دستش فشار آورد:چندبار بهت بگم من پدر دارم؟میدونی چیه؟ تو خیلی بدجنسی! با کلافگی در کوپه را بست و به کوپه ی دیگری رفت. درون کوپه دو پسری که یکی با خجالت خوردن دیگری را تماشا میکرد رفت و از تجربه ای که به تازگی کشف کرده بود ابتدا سکوت کرد. هرچند هرچه بیشتر به پسر پرکلاغی می نگریست بیشتر کلنجار رفتنش برای سکوت افزوده میشد. صبرش تمام شد و هیجان زده گفت: تو خیلی شبیه یکی از عکسا تو آلبوم پاپا هستی. یک آقا که هروقت چشم پاپا بهش می افته میزنه زیر گریه و میگه "بامبی کجایی". پسر کناری با دهان پر درحالی که آخرین قطرات پاستیل را قورت می‌داد زمزمه کرد:اون هری پاتره! ملورین شانه بالا انداخت:خوشبختم هری پاتر. من ملورین هستم. ترجیح داد فامیلی اش را جار نزند. پسر که حال دهانش خالی بود دستش را دراز کرد:ویزلی. با کمی تامل گفت:رون.

ملورین دستش را تکان داد و لبخندی زد: ما قبلا ملاقات نکردیم؟ رون با تعجب نگاهش کرد: بعید بدونم و موشی چاق را از پشتش بیرون آورد: نگاهش کن، اسمش- ملورین حرفش را قطع کرد:اسمشو بزار پیتی. هری که با ترس به چوب دستی اش خیره مانده بود گفت:تو میدونی کوییدیچ چیه؟ ملورین خندید:ببخشید ولی پاپا یکی از بهترین مهاجم هاست. معلومه که میدونم چیه. هری آب دهانش را قورت داد:پس فقط من بلد نیستم. ملورین خنده اش را جمع کرد و با ترحم گفت:هی اشکالی نداره، احتمالا با ماگل ها زندگی میکنی، اصلا کاری نداره که! و به هری که چشمانش برق میزد شروع به توضیح کرد‌. چندی نگذشته بود که ایستادن قطار آنها را متوجه مقصد کرد. رون و هری که در ردا هایشان بودند چمدان هایشان را حمل می‌کردند و ملورین همچنان به دنبال وسایلش بود. احتمالا هنگامی که با اعصبانیتش کوپه نخست را ترک کرده بود فراموش کرده بود وسایلش را بردارد.

با خجالت به سمت کوپه ی اولی رفت و به آرامی در را باز کرد. پسر مو طلایی حالا تنها بود و موهایش را به آرامی به عقب هل می‌داد . از آیینه ورود ملورین را دید و اخم نسبتا غلیظی به صورت رنگ پریده اش نشست و با خشم پرسید: چی میخوای؟ ملورین که تا عمرش کسی از گل کمتر با او حرف نزده بود لب پایینی اش شروع به لرزیدن کرد: من ف-فقط. پسر چشمانش را چرخاند: نگو میخوای گریه کنی،محض رضای مرلین. و با خودش زیرلب چیز گفت. ملورین دانه اشک را با پشت دستش پاک کرد و به پسری که نگاهی ترکیب از ترحم و نفرت نثارش میکرد گفت: وسایلم. پسر آهی کشید و چمدان را با کمی زحمت به او داد و لحظه ای درنگ کرد و بعد با انگشتانش چتری ملورین را صاف کرد: بهتره بری. ملورین سر تکان داد و با دیگر با چشمان کودکانه اش پرسید: اسمت چیه؟ پسر به ساعت مچی اش نگاهی انداخت و خیلی سریعتر از حد ممکن اون را کنار زد و دقایق آخر ترک کردن کوپه زمزمه کرد: دراکو.

ملورین در ذهنش یادداشت برداری کرد که این نام را هرگز فراموش نکند. با عجله چمدان را به دنبال خود کشید و برخلاف دیگر جادوآموزان،با همان لباس زیبای خودش بود و موهایی که خرگوشی بافته شد بود. نفس زنان خودش را به هگرید ،غول بزرگی که سالها او را می‌شناخت رساند و برایش دست تکان داد. هگرید لبخند پرمهری نثار او کرد:ملو. فکر نمی‌کنم نیازی باشه راهنماییت کنم! ملورین خندید و بدون پرسیدن مسیر از راهی دیگر از کنار دریاچه عبور میکرد گذشت . به دلیل میانبر زودتر از بقیه رسیده بود و با دیدن گربه ای که روی پله ها منتظر بود به سمتش دوید و در آغوشش کشید:عمه مینروا! مک گونگال که به زنی قدبلند با ردایی سبز و کلاهی تبدیل شده بود موهایش را نوازش کرد و طوری که انگار چیزی را به یاد آورده گفت:باید پروفسور صدام کنی ملوی عزیزم. ملورین با قیافه ی گرفته آهی کشید و سرتکان داد: میشه لاقل زودتر از بقیه برم تو؟ پروفسور خندید:با کمال میل دوشیزه لوپین-بلک. و ملوزین به سمت هال دوید.

با دیدن میز های رنگی و جادوآموزان سال بالایی احساس شادی عمیقی درونش ایجاد شد ولی مجدد به یاد آورد که خبری از تفریحات و شوخی با سرنیکلاس نیست. او یکی از جادوآموزان بود و نباید هر رفتاری را نشان میداد. به تمام پروفسور هایی که از دیدنش لبخند کوچکی میزنند(بجز سورس که تنها با او دست داد) سلام کرد و بدون معطلی کلاه را روی سرش گذاشت. آنقدر احساس اطمینان میکرد که نگرانی به وجودش نداد و منتظر هیچکس نماند‌ می‌دانست گریفیندوری است. واضح بود. کلاه کمی سکوت کرد و روی سرش جا به جا شد و بجای آنکه فریاد بزند، به آرامی زمزمه کرد: