ستاره نوترونی چیست؟

ستاره ی نوترونی هسته ی فروپاشی‌شده ی ستاره ی ابرغول پرجرمی‌است که جرم آن در مجموع بین ۱۰ تا ۲۵ جرم خورشیدی بوده‌است. به‌ خصوص اگر ستاره ی فروپاشیده غنی از فلز بوده‌باشد.

وقتی یک ستاره، ذخیره هیدروژن خودش را به انتها و پایان می‌رساند منبسط می‌شود و دیگر تحمل نیروی گرانشی که از هسته خودش است را ندارد در نتیجه هسته در خود فرو می‌پاشد. هسته ی این اجسام از پوسته‌ای به جنس جامد (غالبا آهن) و درونشان به جنس مایعی با چگالی بالا می باشد.

این ستارگان هنگام انفجار برخی از ابرنواخترها به‌وجود می‌آیند. به‌جز در مورد سیاه‌چاله‌ها، ستاره‌های نوترونی کوچک‌ترین و متراکم‌ترین ستارگانی هستند که تاکنون شناخته شده‌اند. هنگامی که ستاره‌ی پرجرمی به ابرنواختر منفجر می‌شود، گاهی هسته ی آن می‌تواند برجا بماند. اگر جرم هسته بین 1.4 تا 3 جرم خورشیدی باشد پدیده ی طبیعی گرانش، آن را فراتر از مرحله ی کوتوله سفید متراکم می‌کند تا جایی که پروتون‌ها و الکترون‌ها برای تشکیل نوترون‌ها به یکدیگر فشرده می‌شوند، که ستاره نوترونی نامیده می شود.

ستاره‌های نوترونی، بقایای درخشان ستارگان پرجرم هستند که در برخی موارد به صورت تپ اختر دیده می‌شوند. تپ اخترها با چرخش سریع خود، پرتوهایی از امواج رادیویی و اشعه ایکس را به فضا می‌گسترانند. علاوه بر این، برخی از تپ اخترها مانند ستاره‌ای نوترونی در سحابی خرچنگ، نور مرئی نیز ساطع می‌کنند و هر 30 ثانیه یکبار، تپ‌هایی با نور مرئی ارسال می‌کند،خاموش و روشن می‌شود.

تپ‌اخترها، ستاره های نوترونی چرخانی با چگالی بالا و پرانرژی هستند که از فروپاشی هسته ستارگان پرجرم به وجود می‌آیند. این اجرام آسمانی، عمدتا از نوترون تشکیل شده‌اند و دارای میدان مغناطیسی بسیار قوی هستند. ویژگی تپ‌اخترها، تابش پرتوهای الکترومغناطیسی در فواصل زمانی بسیار دقیق و منظم است که به صورت پالس‌هایی مشاهده می‌شوند. این پالس‌ها ناشی از چرخش سریع تپ‌اختر و جهت‌گیری میدان مغناطیسی آن است. تپ‌اخترها هنگام ایجاد شدن، دمایی در حدود چند میلیون درجه ی سلسیوس دارند و بلافاصله شروع به سرد شدن می‌کنند. نحوه و سرعت سرد شدن نیز به مواد تشکیل‌دهنده و چگالی آن‌ها بستگی دارد.