قضاوت!

بزن بریم واقعیت نداشته و از خودمه داستانه

اونموقع ها دوم راهنمایی بودم و حتی یدونه 19/75 هم نداشتم و همه ی نمراتم 20 بودند یادمه معلم وارد کلاس شد و برپا برجا کردیم

و گفت:«قرار بود امروز امتحان بگیرم؟» همگی می گفتیم:«نه خانم هفته ی بعد.. که ناگهان خودشیرین کلاس داد زد امروز _وای نه همین یکبار ریاضی تمرین نکردم خیلی ناراحت بودم و توی خودم بودم.

معلم برگه هارا پخش کرد. من در یک سوال گیر افتاده بودم و از بغل دستیم که یک ادم مهربان و خوشرو بود پرسیدم جواب سوال 7 گذینه ی ب رو میدونی؟ او به ارامی گفت:«جواب بله است» من جواب را نوشتم. هفته ی بعد نتایج امتحان معلوم شد.

من 19 شده بودم و خودش بیست ناگهان داد زدم بد جنس............. جواب به من اشتباه گفتی و خودت درستش را نوشتی منکه میدانم از همان اولش هم معلو بود دو ر. و هستی حرفی نزد فقط گریه میکر و می گفت بب بخشید من... اما من حرفش را گوش نکردم حتی برایم نامه فرستاد اما بازش نکردم روز چهارشنبه دیدم با بغض برگه ای را مچاله کرد و در سطل اشغال انداخت و رفت من هم توجهی نکردم

روز شنبه بود و او غایب بود. معلم گفت او دیگر در این شهر زندگی نمی کند به جای دگری نقل مکان کرده. ناگهان دلم لرزید سطل اشغال را گشتم و برگه را پیدا کردم کردم امتحانش؟ بود او هم سوال 7 را اشتباه نوشته بود. معلم در برگه برایش نوشته بود سوال 7 قسمت ب اشتباه بود اما چون برای سوال 6 را کامل تر از همه نوشتی به تو 20 دادم. گریم گرفت و رفتم نامه اش را خواندم.

دوست عزیزم من دارم از این شهر میروم من هم سوال 7 گذینه ی ب را اشتباه نوشته بودم امید وارم که باز هم ببینمت دوستت دارم. مثل ابر باران گریه میکردم و حال خوبی نداشتم الان ازین موقع 3 سال میگذره و من دوم دبیرستان هستم و هنوزم نتوانستم بگویم نرو، ببخشید!