خنجر های شیشه ای

اشک هایش آرام میچکید چشم هایش را تار می‌کرد، صورتش را می‌خراشید و در قلب من فرو می‌رفت

ردی از درد به جا می‌گذاشت. ردی از خون.

چطور حاضر بود برای آن احمق ها گریه کند؟ این گوی های بلورین را برای آنها هدر دهد؟

به او گفتم: "به جای آنکه از اندوه گریه کنی، چرا تلاش نمیکنی به جایی برسی که اشک شوق بریزی؟ مردم بی‌عاطفند. فقط زمانی دل می‌سوزانند که ستمکار بودنشان را یادآور شوی. مگر بعدا همین انسان ها سر قبرت نمی‌نشیند و در حالی که اشک های دروغین می‌ریزند آرام آرام تو را از یاد نمی‌برند؟ همان هایی که اشک های حقیقیت را برایشان هدر دادی؟ "

حالا من تنها مانده ام بر سر خاک او در کنار بارانی که اندوه و عزاداریش را با خشم بر زمین می‌کوبد. من تنها مانده ام با قلب زخمی از خنجر های شیشه ای