سندرم اسپرگر

سندروم آسپرگر اولین بار توسط هانس آسپرگر یک پزشک اتریشی در سال ۱۹۴۴ به عنوان ویژگی رفتاری افرادی که در ارتباطات و تعاملات اجتماعی مشکل دارند توصیف شد. سندرم آسپرگر نوعی اختلال طیف اوتیسم است که از طریق نقص در برقراری روابط اجتماعی و الگوهای مکرر و محدود رفتار، علایق و فعالیت‌­ها شناخته می­‌شود. آسپرگر به صورت شکل ملایمی از طیف اوتیسم شمرده می‌شود، و وجه تمایز آن، حفظ مهارت‌های تکلمی و ضریب هوشی بالاتر از میانگین جامعه و حافظه بلند مدت قوی و...است

و از انجایی که سندرم آسپرگر امروزه جزو اختلال طیف اوتیسم قرار دارد، باورها بر این است که افراد دچار سندرم آسپرگر عملکرد بالایی دارند. افراد دچار سندرم آسپرگر از نظر کسب مهارت­‌های زبانی هیچ مشکلی ندارند اما ممکن است کسب مهارت­‌های حرکتی در آن­‌ها با تاخیر همراه باشد.اگرچه اصطلاح سندرم آسپرگر دیگر جزو تشخیص رسمی نیست اما می‌­توان گفت از هر ۱۰ هزار کودک، دو نفر دچار اوتیسم با عملکرد بالا هستند و علائم آسپرگر در آن‌ها مشاهده می‌شود

ریشه‌­های سندرم آسپرگر کاملا مشخص نیست اما تحقیقات حال حاضر به ناهنجاری مغزی اشاره می‌کنند. دانشمندان نشان داده‌­اند قسمت­‌های خاصی از مغز کودکان سالم دربرابر کودکان دچار سندرم آسپرگر از نظر ساختار و عملکرد با هم فرق دارند. احتمالا این تفاوت‌­ها ناشی از حرکت غیرعادی سلول­‌های جنین است که روی ساختار مغز تاثیر می­‌گذارد و باعث تغییر مدار عصبی که کار کنترل افکار و رفتار را برعهده دارد می­‌شود. همچنین، ژنتیک نیز در بروز سندرم آسپرگر نقش دارد

روابط اجتماعی ضعیف، رفتارهای وسواسی و تکراری، خویشتن‌محوری، تفکر منطقی و غیر عاطفی ، علایق متمرکز، یادگیری آسانتر زبان‌های دیگر ، و در برخی کمبود در توانایی‌های حرکتی از علائم اسپرگر است . ممکن است توانایی‌های حرکتی به‌طور محدودی کامل نشود و در طرز راه رفتن یا دویدن دیده نشود اما با انجام فعالیت‌های حرکتی پیچیده‌تر مثل راندن دوچرخه یا توپ بازی مشخص شود، به همین خاطر این افراد در معرض آسیب‌های فیزیکی زیادی از سمت جامعه قرار می‌گیرند. افرادی که دچار سندرم آسپرگر هستند ممکن است به مشکلات فراوان در تعاملات اجتماعی برخورد کنند و دارای خصوصيات متفاوتی در رفتارها و علایق هستند

افراد مبتلا به این سندرم علاقه‌ای به روابط و تعاملات اجتماعی ندارند، هرچند می توانند روابط اجتماعی را کاملاً تجزیه و تحلیل کنند ولی در اجرای عملی این تحلیل ها ضعیف عمل می کنند ‌‌.کودکان مبتلا به آسپرگر تنها به یک موضوع علاقه نشان می‌دهند و تمایل دارند همه چیز را در ارتباط با آن موضوع واحد بدانند و راجع به دیگر مباحث کمتر صحبت می‌کنند؛ سندرم آسپرگر معمولاً دیرتر از اوتیسم دیده می‌شود و معمولاً بعدتر مشخص می‌گردد