درد داشت.

ثانیه به ثانیه..میگذشت و آنچه می‌ماند دلتنگی بود. دلتنگی و دلتنگی..دیوانگی و دیوانگی..درد و درد.

هر لحظه میگذشت و درد می‌ماند. چاره چه بود؟ آه از چاره‌ای که نبود. آغوش امن و پناهگاه؟

هیچ نبود ؛ من بودم و من. من بودم و بر هم گذاشتن پلک‌های خیس و خسته برای تنها ساعاتی فرار از هرچه که بود و نبود.

مژه‌هایم را بر هم میگذاشتم به آن امید که باز کنم آن‌ها را و نبینم درد را..اما چاره چه بود هنگامی که آن درد بدون چشیدن قطره به قطره خون بیگناهان راضی نمیشد؟

تمام میشد..روزی ، روزگاری ؛ آن هنگام که نه آهوی زیبایم بر زمین است ؛ نه من و درد درونم..هنگامی که به مقصدی ابدی رفته‌ایم!