در آغوش آخر...

لحظهٔ اول دیدار تو را خوب به خاطر دارم؛چشمان کهرباییت، صورتت همچون گندمزار، در خورشید، طلایی می‌شد و من از تماشای زیباییت سرمست می‌شدم.

دستانت که روح پیانو را نوازش می‌کرد، مگر می‌شود از یاد برد! میتوانی دوباره برایم پیانو بزنی، تا آن لحظات شیرین زنده شود؟

آیا میتوانم تو را درحال برف بازی ببینم؟ راستی؛ چرا روی زمین سپید، خون جاری است!؟

بلند شو؛ سرما میخوری، من نمی‌خواهم دوباره تورا دراین حالت ببینم. حداقل بگو؛ چرا چشمانت را به روی من بستی..؟ آیا از من دلگیر هستی؛ یا این فقط یک توهم است!؟

داری مرا می‌ترسانی؛ عزیزم بلند شو سرما میخوری! بلند شو عزیزم... امکان ندارد که من با رفتن تو کنا بیایم؛ پس مرا بازی نده. چرا اینقدر مرا آزار می‌دهی؟

بیدار شو...و برای آخرین بار، در آغوشم بگیر.