داستان ضرب المثل زبان سرخ سر سبز را میدهد بر باد

یکی از شب‌های سال دزدی سر از حریرخانه صنعتگری درمی‌آورد که از قضا با نهایت هنرمندی، مشغول بافت یک تکه ابریشم بود. زیبایی شکل‌ها و طرح‌ها به‌قدری نفس‌گیر بود که دزد تصمیم گرفت تا اتمام کار ابریشم‌ باف آن اطراف بماند و پارچه ابریشم را برای خود بردارد. با هزار حیله و نیرنگ وارد حریرخانه ابریشم‌ باف شد و منتظر ماند تا مرد صنعتگر خسته از کار به خواب رود. نزدیک‌تر که شد، صدای زمزمه‌وار صنعت‌گر را شنید که زیر لب می‌گفت: ای زبان سرخ! خواهش می‌کنم فردا مواظب من باش تا سر سبز من بر باد نرود!

مرد ابریشم‌ باف پس از اتمام کار خود، پارچه ابریشمی را در دستمالی پیچید و با خود به خانه برد. دزد هم دنبال او راه افتاد تا سر از کارش در بیاورد. صبح روز بعد صنعتگر را تا بارگاه وزیر دنبال کرد و شاهد لحظه‌ای بود که مرد این پارچه را تقدیم وزیر می‌کرد. هرکه در آن جمع بود، به ‌محض آنکه نگاهش به پارچه ابریشم افتاد، از هنرمندی ابریشم‌باف شگفت‌زده و انگشت به دهان ماند. وزیر از مرد ابریشم باف پرسید: ای انسان لایق، کاربرد این پارچه زیبا و چشم‌نواز چیست؟

مرد گفت بهتر است به‌جای آنکه برش بزنی و با آن جامه‌ای بدوزی، آن را به‌عنوان روکش استفاده کنی. دستور ده تا این پارچه را روی تابوتت بگذارند! وزیر به محض آنکه این سخن را از زبان مرد شنید، هم پارچه را به آتش کشید و هم مرد را به زندان انداخت. حتی دستور داد که زبانش را ببرند!

دزدی که تا این لحظه شاهد تمام ماجرا بود، از اتفاق پیش آمده خنده‌اش گرفت. وزیر علت خنده مرد را جویا شد و دزد شرح ماوقع داد. از همان دیشبی که مرد ابریشم باف از زبان سرخش خواهش می‌کرد طوری حرف بزند که سر سبزش را بر باد ندهد تا همین لحظه.

وزیر که حالا کل ماجرا را می‌دانست، دستور داد مرد ابریشم باف را از زندان بیرون بیاورند و به خانه بفرستند؛ اما قبلش به او بگویند که مراقب حرف زدن خود باشد. در آخر این پند را به اطرافیان خود داد که اگر به زبان خود اعتماد ندارید، بهتر است ساکت و خاموش بمانید. وگرنه، زبان سرخ سر سبز می‌دهد بر باد.