دیالوگ های معروف p21

اگر علی‌رغم پیگیری نکردن ثروت، خود را ثروتمند یافتیم، باید از دارندگی خود بهره ببریم؛ مکتبی که از ریاضت حمایت می‌کند، مکتب کلبی است، نه رواقی. اما هرچند باید از ثروت و دارندگی بهره برد، نباید پایبندش شد. در واقع باید در حین لذت بردن از آن، درباره فقدان آن نیز تأمل کرد.

پیشنهادِ آنان این بود که زمانی را صرف تصور این امر کنیم که چیزهایی را که در نظرمان ارزشمندند، از دست داده‌ایم ــ همسرمان ترکمان کرده، اتومبیلمان را دزدیده‌اند، یا شغلمان را از دست داده‌ایم. رواقیان بر این باور بودند که این عمل ما را بر آن می‌دارد که برای همسر، اتومبیل و شغلمان ارزشی بیشتر از پیش قائل شویم. این راهکار ــ اجازه دهید آن را تجسم منفی بنامیم ــ شگردی بود که از زمان خروسیپوس به کار بسته می‌شد. (۵) به باور من این راهکار ارزشمندترین راهکاری است که در جعبه‌ابزارِ روان‌شناختی رواقیان یافت می‌شود.

برای مهار رغبتمان به دلواپسی و نگرانی درباره مسائلی که خارج از کنترل ما هستند، توصیه رواقیان این است که بیاییم امور زندگی خود را به سه دسته تقسیم کنیم: اموری که بر آن‌ها کنترل کامل داریم، اموری که هیچ کنترلی بر آن‌ها نداریم و اموری که تا اندازه‌ای روی آن‌ها کنترل داریم. بعد از این تقسیم‌بندی، نباید درباره اموری که هیچ کنترلی بر آن‌ها نداریم، نگران یا اندیشناک شویم.

رواقیان برای چیرگی بر سیری‌ناپذیری و حرص توصیه می‌کنند که به تمرین تجسم منفی بپردازیم. باید درباره ناپایداری همه‌چیز تأمل کنیم. باید نبودِ ارزشمندترین چیزهایمان را تجسم کنیم، چه دارایی‌ها و چه کسانی که به آن‌ها عشق می‌ورزیم. از دست رفتن زندگی خودمان را هم باید تجسم کنیم. اگر چنین کنیم، قدردان چیزهایی که هم‌اینک داریم خواهیم بود، و چون قدردانشان می‌شویم، بعید است خواسته‌های جدیدی در درونمان شکل بگیرد.

مارکوس معتقد است که با شکل دادن مناسبِ عقایدمان ــ با تعیین ارزش درستِ چیزها ــ می‌توانیم از رنج بردن، غصه و اضطراب برهیم و بدین وسیله به آرامشی که رواقیان در جستجوی آن‌اند، نایل شویم.

ببخشید اس اضافه