آرام بخواب .

در خیال نوشتن نامه‌ای خطاب به تو بودم که پیش از لبریز شدن استکان چای به خود آمدم . خیالت چنین است ؛ مرا چنان در خود غرق می‌کند که اگر به خانه‌مان موشک هم بزنند متوجه نخواهم شد یا اگر شب‌ها نقشِ آبی چشم‌هایت در ذهنم جان گرفت آن‌قدر به تو فکر کنم که نور صبحگاهی به من خواهد زد و صدای گنجشک‌ها را می‌شنوم .

در نبودنت واژه‌هایم بی‌سر و سامان است و از تو چه پنهان ، تمام آن نامه‌هایی که قرار بود برایت بنویسم را گریه کردم ، تو دیگر نیستی اما هنوز هم در واژگان من زنده ای هنوز هم خیالت با من است .

برایت از میانِ قلعه‌یِ تنهایی‌هایم می‌نویسم ، به یاد دارم آخرین بار که خندیدی آسمانِ اینجا آبی شد و قدم‌هایت آن را به دنیایِ حیات متصل کرد .. با همان لبخند معصومانه ترکم کردی ، مدت‌هاست هیچ‌کس خبری از دنیایِ ننگین این خانه ندارد ، رفتنت مصادف شد با شکستن من در جعبه‌یِ مه‌آلودِ غم‌ها .

برایت بسیار اشک خواهم ریخت و نامه‌هایی سراسر اندوه و شکایت خواهم نوشت ؛ چرا که جز تو کسی را ندارم تا با آن غمم را قسمت کنم ، مقاومت سخته مامانجون ، خیلی سخت . متاسفم که دستام برایِ به آغوش کشیدنت دوره . لبخند زیبا و موهای سفیدت را فراموش نمی‌کنم ، و ازت تقاضا میکنم تو هم یادت نرود که مراقبم باشی .