زمان چیست

تا به حال با خود فکر کرده اید و از خود پرسیده اید که زمان چیست ؟ زمان برای همه ما آشناست، اما هنوز تعیین و درک آن دشوار است. علم، فلسفه، دین و هنر تعاریف مختلفی از زمان دارند، اما سیستم اندازه گیری آن نسبتا نا همسان است. ساعت ها بر اساس ثانیه، دقیقه و ساعت است. در حالی که مبنای این واحدها در طول تاریخ تغییر کرده است، ریشه های آنها را به سومریان باستانی می رسد. واحد مدرن بین المللی زمان، ثانیه، توسط انتقال الکترونیکی از اتم سزیم تعریف شده است.

تعریف علمی از زمان: فیزیک دانان زمان را به عنوان پیشرفت حوادث از گذشته تا حال حاضر و به آینده تعریف می کنند ؛ اساسا، اگر یک سیستم بدون تغییر باشد، بی انتها است. زمان را می توان چهارمین بعد از واقعیت دانست، که برای توصیف وقایع در فضای سه بعدی استفاده می شود. این چیزی نیست که ما بتوانیم آن را ببینیم، لمس کنیم یا بچشیم، اما می توانیم گذر آن را اندازه گیری کنیم.

معادلات فیزیک به همان اندازه کار می کند که آیا زمان به سمت آینده (زمان مثبت) حرکت میکند یا به گذشته (زمان منفی). با این حال، زمان در دنیای طبیعی دارای یک جهت است، به نام فلش زمان. سوال این است که چرا زمان غیر قابل برگشت است که یکی از بزرگترین سوالات حل نشده در جهان علم است. یک توضیح این است که جهان طبیعی مطابق قوانین ترمودینامیک است. قانون دوم ترمودینامیک بیان می کند که در یک سیستم بسته، انتروپی سیستم ثابت یا افزایش می یابد. اگر یک سیستم بسته در نظر گرفته شود، آنتروپی آن (درجه اختلال) هرگز نمی تواند کاهش یابد. به عبارت دیگر، جهان نمی تواند دقیقا در همان وضعیتی که قبلا در آن بوده، برگردد.

انقباض زمان در مکانیک کلاسیک، زمان در همه جا یکسان است. زمان به اتفاق همه جا هماهنگ شده. تا به حال، ما طبق نسبیت خاص و عینی انیشتین که بلد هستیم،میدانیم زمان نسبی است. این بستگی به قاب مرجع ناظر دارد. این می تواند منجر به انقباض زمان شود، جایی که زمان بین وقایع طولانی تر می شود (انقباض)، و نزدیک تر به سرعت نور سرعت دارد. ساعتهای متحرک آهسته تر از ساعت های ثابت حرکت می کنند و این باعث می شود تا ساعت متحرک سرعت نور را افزایش می دهد. ساعتهای موجود در جت یا ساعت های موجود در مدار، آرامتر از آنهایی هستند که روی زمین هستند، ذرات موئون در هنگام سقوط بیشتر آهسته می شوند و آزمایش مایکلسون-مورلی، انقباض طول و انقباض زمان را تایید می کند.

سفر در زمان سفر زمان به معنای حرکت به جلو یا عقب در نقاط مختلف زمان است، بسیار شبیه به این است که بین نقاط مختلف در فضا حرکت کنید. در طبیعت پریدن به جلو در زمان رخ می دهد. فضانوردان در ایستگاه فضایی در زمان جهش میکنند زمانیکه به زمین برمیگردند و حرکت آهسته تری نسبت به ایستگاه فضاییشان دارند. با این حال، سفر به عقب در زمان مشکلی ایجاد می کند. یک مسئله علیت یا علت و معلول است. حرکت دوباره در زمان می تواند یک پارادوکس زمانی باشد. "پارادوکس پدربزرگ" یک مثال کلاسیک است. با توجه به این پارادوکس، اگر قبل از اینکه مادر یا پدرتان متولد شود، به عقب برگردید و پدربزرگ خود را ب.ک.ش.ی.د، می توانید از تولد خود جلوگیری کنید. بسیاری از فیزیکدانان معتقدند سفر زمان به گذشته غیرممکن است، اما راه حل هایی برای پارادوکس زمانی وجود دارد، مانند مسافرت بین جهان های موازی یا نقاط شاخه ای.

درک زمان مغز انسان مجهز به ردیابی زمان است، هسته مغز منطقه ای است که مسئول ریتم روزانه است. انتقال دهنده های عصبی و داروها بر ادراکات زمانی تأثیر می گذارند. مواد شیمیایی که موجب تحریک نورون ها می شوند، به طوری که آنها سریعتر از حالت طبیعی سرعت می گیرند، در حالی که کاهش سرعت نورون باعث کاهش درک زمان می شود. اساسا زمانی که زمان سریع تر به نظر می رسد، مغز وقایع بیشتری را در فاصله زمانی متمایز می کند. در این رابطه، وقتی ساعات خوشی دارید، زمان واقعا به نظر پرواز میکند.

زمان در شرایط اضطراری و یا خطر آهسته می شود! دانشمندان در دانشکده پزشکی بیلیور در هولستن می گویند که مغز در حال افزایش نیست، اما آمیگدلا فعالتر می شود. آمیگدلا منطقه ای در مغز است که خاطرات را ثبت می کند. زمانی که خاطرات در حال ثبت و شکل گرفتن است، انکار زمان از دست می رود. همان پدیده توضیح می دهد که چرا مردان مسن تر فکر می کنند زمان سریعتر از زمانی که آنها جوان تر بودند حرکت میکند. روانشناسان بر این باورند که مغز حافظه های بیشتری از تجربیات جدید را شکل می دهد تا با آن ها آشنا باشد. از آنجایی که حافظه های جدیدی که بعدا در زندگی ساخته می شود، زمان به سریعتر می گذرد.

آغاز و پایان زمان تا آنجایی که جهان شکل گرفت، زمان شروع شد. نقطه شروع 13.799 میلیارد سال پیش بود، زمانی که انفجار بزرگ اتفاق افتاد. ما می توانیم تابش پس زمینه کیهانی را به عنوان مایکروویو از انفجار بزرگ را اندازه گیری کنیم، اما هیچ تابشی ار آن زمان وجود ندارد. یک بحث برای مبدأ زمان این است که اگر آن را به عقب بی نهایت گسترش داد، آسمان شب با نور ستاره های بزرگ پر خواهد شد.

آیا زمان به پایان خواهد رسید پاسخ به این سوال ناشناخته است. اگر جهان برای همیشه گسترش یابد، زمان ادامه خواهد یافت. اگر یک انفجار بزرگ جدید رخ دهد، خط زمان ما پایان می یابد و یک شروع جدید اتفاق خواهد افتاد. در آزمایشات فیزیک ذرات، ذرات تصادفی از یک خلاء بوجود می آیند، بنابراین به نظر نمی رسد که جهان تبدیل به ایستایی یا وتبدیل به یک بی انتها شود. فقط گذشت زمان می تواند پاسخ را بگوید.